غزلیات در دیوان اشعار قصاب کاشانی

1 از تو در خاطر هر ذره تمنایی هست به هر آیینه ز حسن تو تماشایی هست

2 هر نسیمی ز تو مجنون بیابان‌گردی است وز تو در دامن هر بادیه شیدایی هست

3 نیست شوق تو به اندازه هر حوصله‌ای ور نه این باده نهان در همه مینایی هست

4 آن عزیزی تو که کونین به بیع غم توست واله حسن تو هر گوشه زلیخایی هست

1 بس ‌که بر جانم ز مژگانت خدنگ افتاده است وسعتی خواهم که بر دل کار تنگ افتاده است

2 تا تو با این آب و رنگ آهنگ گلشن کرده‌ای گل ز شرم عارضت از آب و رنگ افتاده است

3 عطر سنبل بلبلان را گرم افغان کرده است تار زلفت تا گلستان را به چنگ افتاده است

4 یک دل مجروح با چندین غم او چون کند میهمان بسیار و ما را خانه تنگ افتاده است

1 برده دل از من پری‌رویی نمی‌گویم که کیست شوخ چشمی طفل بدخویی نمی‌گویم که کیست

2 داده از زهر آب، بی رحمی، فرنگی زاده‌ای بهر قتلم تیغ ابرویی نمی‌گویم که کیست

3 همچو خال گوشه چشمش دلم افتاده است در قفای طرفه آهویی نمی گویم که کیست

4 تا به صبح امشب دماغم را پریشان کرده بود عطر زلف عنبرین بویی نمی‌گویم که کیست

1 دیده خون‌بار ما چون گشت گریان مفت ماست دانه‌ای افشانده در خاکیم باران مفت ماست

2 نشکفد تا غنچه در گلزار نتوان برد فیض هرکه چون گل پاره می‌سازد گریبان مفت ماست

3 نیست نفعی جز ضرر در آشنایی‌های خلق رو ز ما هرچند گردانند یاران مفت ماست

4 ما که تن دادیم در صحرا دگر معموره چیست گر شود آفاق سرتاسر بیابان مفت ماست

1 عالمی را سوختی از جلوه ای رعنا بس است بردی از حد ناز ای بی‌رحم استغنا بس است

2 ز انتظار ضربت تیغ تو مردن تا به کی چند ای قاتل کنی امروز را فردا بس است

3 دیگری را در میان زنّار ای بدخود مبند چون مرا کردی در این بتخانه پابرجا بس است

4 دیگری را در گرفتاری شریک ما مکن مدعا گر شهرت حسن است یک رسوا بس است

1 از لبش گفتار و گفتار از دهن نازک‌تر است گرچه لعلش نازک است اما سخن نازک‌تر است

2 می‌شود مدهوش عطرش هر نفس دل چون کنم وصف خالش را که از مشک ختن نازک‌تر است

3 گر شود از شیشه شبنم جراحت دور نیست پشت پای او که از برگ سمن نازک‌تر است

4 از نگاه من غبارآلود می‌گردد دلش خاطرش در زیر چندین پیرهن نازک‌تر است

1 نخلی است روزگار و مرا تیشه شیشه است خارا است دهر و در دلم اندیشه شیشه است

2 ناخن به دل شکستم و غم ره به در نیافت سنگ است بیستون و مرا تیشه شیشه است

3 دارد خطر ز جنبش مژگان دو دیده‌ام آبی که مانده است در این بیشه شیشه است

4 کو دل‌گرفته‌ای که بگرییم ساعتی خالی دلی که می‌کند اندیشه شیشه است

1 خاک رخسارش که دل در پیچ و تاب انداخته است صد چو من شوریده را در اضطراب انداخته است

2 هندوی آتش‌پرستی کافر عاشق‌کشی کرده عریان خویش را بر آفتاب انداخته است

3 عارضش آورده از خط گرده‌ای بر روی کار از نو آشوبی به دل‌های خراب انداخته است

4 خال لب را کاتب تقدیر در تحریر صنع نقطه‌ای بر روی خط انتخاب انداخته است

1 چرخ از آن روزی که سرگردانی خود دیده است راستی با دشمن و با دوست کین ورزیده است

2 پیش چشم اهل استغنا دو روزی بیش نیست دستگاهی را که نه افلاک بر خود چیده است

3 سربلندی‌ها در آواز سبکباری بود نیست بیجا سرو اگر بر خویشتن بالیده است

4 تا به روز حشر در زندان اسیر بند باد گردنی کز طوق فرمان تو سر پیچیده است

1 آخر آن وحشی نگه بر دل ره تدبیر بست ای شوم قربان این آهو که ره بر شیر بست

2 زد به جانم ناوکی یعنی که مطلب حاصل است نامه ما را جواب آن جنگجو بر تیر بست

3 حلقه هر تار مویش مطلبی سازد روا زلف او در عدل چون نوشیروان زنجیر بست

4 می‌شود از بس پشیمان زود آن بدخو دلم شد پر از خون تا به قتلم در میان شمشیر بست