قصاب کاشانی

تا کی به بزم شوق غمت جا کند کسی

ابروت می‌برد دل و حاشا است کار او

تا مرغ دل پرید گرفتار دام شد

دنیا و آخرت به نگاهی فروختم

ای شاخ گل به هر طرفی میل می‌کنی

نشکفت غنچه‌ای که به یاد فنا نرفت

خوش گلشنی است حیف که گلچین روزگار

هرگز کسی به درد کسی وا نمی‌رسد

عمر عزیز خود منما صرف ناکسان

دندان که در دهن نبود خنده بدنما است

بر روضه‌های خلد قدم می‌توان گذاشت