به نوعی گرم رفت از سینه بیرون تیر مژگانش از قصاب کاشانی غزل 179
1. به نوعی گرم رفت از سینه بیرون تیر مژگانش
که گل چون شعله سر خواهد زد از خاک شهیدانش
کنی گر رو به صحرا روی صحرا می‌شود آتش از قصاب کاشانی غزل 180
1. کنی گر رو به صحرا روی صحرا می‌شود آتش
بشویی گر به دریا روی، دریا می‌شود آتش
ای دل همیشه طالب دیدار یار باش از قصاب کاشانی غزل 181
1. ای دل همیشه طالب دیدار یار باش
آیینه گرد و بر رخش امیدوار باش
قانع دلا به خشک و تر روزگار باش از قصاب کاشانی غزل 182
1. قانع دلا به خشک و تر روزگار باش
آسوده‌خاطر از خطر روزگار باش
مهی دارم که هرگه پرده بردارد ز رخسارش از قصاب کاشانی غزل 183
1. مهی دارم که هرگه پرده بردارد ز رخسارش
رود خورشید در زیر نقاب از شرم دیدارش
به پاسبانی یک قطره آب گوهر خویش از قصاب کاشانی غزل 184
1. به پاسبانی یک قطره آب گوهر خویش
به هر دو دست نگهدار چون صدف سر خویش
ماییم و درد و داغ دل بی‌قرار خویش از قصاب کاشانی غزل 185
1. ماییم و درد و داغ دل بی‌قرار خویش
وامانده‌ایم در همه کاری به کار خویش
هزار حیف کزین عمر پنج‌روزه خویش از قصاب کاشانی غزل 186
1. هزار حیف کزین عمر پنج‌روزه خویش
نیافتیم که ما را چه خواهد آمد پیش
صدای بال جبریل است آواز پر تیرش از قصاب کاشانی غزل 187
1. صدای بال جبریل است آواز پر تیرش
چراغ خانه دل‌ها است عکس برق شمشیرش
بدان قرار که تن را بود به جان اخلاص از قصاب کاشانی غزل 188
1. بدان قرار که تن را بود به جان اخلاص
به خاک پای تو ما را است آن‌چنان اخلاص
عشق آمد و مرا ز الم می‌کند خلاص از قصاب کاشانی غزل 189
1. عشق آمد و مرا ز الم می‌کند خلاص
شوق غم توام ز ستم می‌کند خلاص
می‌کند بی‌گنه‌ام هر نفس آن یار قصاص از قصاب کاشانی غزل 190
1. می‌کند بی‌گنه‌ام هر نفس آن یار قصاص
شکر لله که دلم دید ز دیدار قصاص