رباعیات در دیوان اشعار غالب دهلوی

1 کس را نبود رخی بدین سان که تراست پاکیزه تنی به خوبی جان که تراست

2 گفتی که ز هیچ فتنه پروا نکنم آه از غم چشم بدخویان که تراست

1 اوراق زمانه درنوشتیم و گذشت در فن سخن یگانه گشتیم و گذشت

2 می بود دوای ما به پیری غالب زان نیز به ناکام گذشتیم و گذشت

1 یارب به جهانیان دل خرم ده در دعوی جنت آشتی با هم ده

2 شداد پسر نداشت باغش از تست آن مسکن آدم به بنی آدم ده

1 ای روی تو همچو مهر گیتی افروز وی بخت تو در جهانستانی فیروز

2 حق کرده به روزنامه عمر تو ثبت توقیع توقع هزاران نوروز

1 تا میکش و جوهر دو سخنور داریم شأن دگر و شوکت دیگر داریم

2 در میکده پیریم که میکش از ماست در معرکه تیغیم که جوهر داریم

1 یارب سودی به روزگاران ما را وجه گل و مل به نوبهاران ما را

2 صرف نمک و جو چه قدر خواهد شد گنجینه این صومعه داران ما را

1 غالب آزاده موحد کیشم بر پاکی خویشتن گواه خویشم

2 گفتی به سخن به رفتگان کس نرسد از بازپسین نکته گزاران پیشم

1 آن خسته که در نظر به جز یارش نیست با سود و زیان خویشتن کارش نیست

2 طالب ز طلب رهین آثارش نیست هر چند حنا برگ دهد بارش نیست

1 شب چیست سویدای دل اهل کمال سرمایه ده حسن به زلف و خط و خال

2 معراجی نبی به شب از آن بود که نیست وقتی شایسته تر ز شب بهر وصال

1 آنی تو که شخص مردمی را چشمی سبحان الله چه مایه بینا چشمی

2 البته عجب نیست که باشی بیمار زان رو که به دلبری سراپا چشمی