رباعیات در دیوان اشعار غالب دهلوی

1 غالب چو ز ناسازی فرجام نصیب هم بیم عدو دارم و هم ذوق حبیب

2 تاریخ ولادت من از عالم قدس هم شورش شوق آمد و هم لفظ غریب

1 ای تیره زمین که بوده ای بستر من هر خاک که با تست همه بر سر من

2 زر بهر کسان و بهر من دانه و دام ای مادر دیگران و مادندر من

1 شرطست که روی دل خراشم همه عمر خونابه به رخ ز دیده پاشم همه عمر

2 کافر باشم اگر به مرگ مؤمن چون کعبه سیه پوش نباشم همه عمر

1 گر پرورش مهر نه زان دل بودی در دهر شیوع مهر مشکل بودی

2 وز صدق ز جمله رسائل بودی بسم الله آن رساله بسمل بودی

1 رنجورم و می به دهر درمان بودم نیروی دل و روشنی جان بودم

2 گفتم به پدر که خو به می نوشی کن تا باده به میراث فراوان بودم

1 صبحست و همای فیض و گیتی دامی صبحست و هوای شوق و گردون بامی

2 برخیز و به روزگار همرنگ برآی با باده نابی و بلورین جامی

1 ای دوست به سوی این فرومانده بیا از کوچه غیر راه گردانده بیا

2 گفتی که مرا مخوان که من مرگ توام بر گفته خویش باش و ناخوانده بیا

1 زین موی که بر میان تست ای بدکیش باشدت کمرت خجل ز بی برگی خویش

2 آمیزش موی با میانی که تراست همسایگی توانگرست و درویش

1 در عشق بود عرض تمنا مشکل کاینجاست نفس غرقه به خونابه دل

2 در بادیه ای فتاده راهم که دروست پاها ز گداز زهره خاک به گل

1 جانی ست مرا ز غم شماری در وی اندیشه فشانده خارزاری در وی

2 هر پاره دل که ریزد از دیده من یابند نفس ریزه چو خاری در وی