رباعیات در دیوان اشعار غالب دهلوی

1 ای کرده به آرایش گفتار بسیچ در زلف سخن گشوده راه خم و پیچ

2 عالم که تو چیز دیگرش می دانی ذاتی ست بسیط منبسط دیگر هیچ

1 گردیدن زاهدان به جنت گستاخ وین دست درازی به ثمر شاخ به شاخ

2 چون نیک نظر کنی ز روی تشبیه ماند به بهایم و علفزار فراخ

1 سر تا سر دهر عشرتستان تو باد صد رنگ گل طرب به دامان تو باد

2 عید است و بهار خرمی ها دارد جان من و صد چو من به قربان تو باد

1 غالب هر پرده ای نوایی دارد هر گوشه ای از دهر فضایی دارد

2 برچید به پست از دماغم یکسر بنگاله شگرف آب و هوایی دارد

1 بادست غم آن باد که حاصل ببرد آب رخ هوشمند و غافل ببرد

2 بگذاشته ام خمی ز صهبا به پسر کش انده مرگ پدر از دل ببرد

1 این نامه که راحت دل ریش آورد سرمایه آبروی درویش آورد

2 در هر بن مو دمید جانی یعنی سامان نثار خویش با خویش آورد

1 وقت ست که آسمان موجه نازد مهر آینه پیش رخ نهد مه نازد

2 این خود شرف دگر بود نیست عجب گر مهر به پابوس شهنشه نازد

1 گیرم که ز دهر رسم غم برخیزد غمهای گذشته چون به هم برخیزد

2 مشکل که دهید داد ناکامی ما هر چند که فرجام ستم برخیزد

1 گر گرد ز گنج گهری برخیزد مپسند که دود از جگری برخیزد

2 منت نتوان نهاد بر کدیه گران بنشین که به خدمت دگری برخیزد

1 ای آن که هما اسیر دامت باشد صاف می خسروی به جامت باشد

2 تسبیح به هر اسم الهی که بود آغاز ز ابتدای نامت باشد