رباعیات در دیوان اشعار غالب دهلوی

1 ای آن که به دهر نام تو شاهرخ است پیوسته ترا به حضرت شاه رخ است

2 نازد به تو شه که باشد اندر شطرنج امید ظفر قوی چو با شاه رخ است

1 غالب روش مردم آزاد جداست رفتار اسیران ره و زاد جداست

2 ما ترک مراد را ارم می دانیم وان باغچه ضبطی شداد جداست

1 کس را نبود رخی بدین سان که تراست پاکیزه تنی به خوبی جان که تراست

2 گفتی که ز هیچ فتنه پروا نکنم آه از غم چشم بدخویان که تراست

1 در خورد تبر بود درختی که مراست خاییده آتش ست رختی که مراست

2 بی آن که تو بدنام شوی می کشدم ناسازتر از خوی تو بختی که مراست

1 هستم ز می امید سرمست و بس است دارم سر این کلاه در دست و بس است

2 گر ارزش لطف و کرمی نیست مباش استحقاق ترحمی هست و بس است

1 زان دوست که جان قالب مهر و وفاست گر دیر رسد پاسخ مکتوب رواست

2 زان اشک که ریخت دیده هنگام رقم فی الجمله نورد نامه دشوارگشاست

1 هر کس ز حقیقت خبری داشته است بر خاک ره عجز سری داشته است

2 زاهد ز خدا ارم به دعوی طلبد شداد همانا پسری داشته است

1 آن را که عطیه ازل در نظرست هر چند بلا بیش طرب بیشترست

2 فرق ست میان من و صنعان در کفر بخشش دگر و مزد عبادت دگرست

1 خوابی که فروغ دین ازو جلوه گرست در روز نصیب شاه روشن گهرست

2 پیداست که دیدن چنین خواب به روز تعجیل نتیجه دعای سحرست

1 آن را که ز دست بی زری پامال ست رسوایی نیز لازم احوال ست

2 ما خشک لبیم و خرقه آلوده به می ساقی مگرش پیاله از غربال ست