غالب دهلوی

دود سودایی تتق بست آسمان نامیدمش

وهم خاکی ریخت در چشمم بیابان دیدمش

باغ دامن زد بر آتش نوبهاران خواندمش

قطره خونی گره گردید دل دانستمش

غربتم ناسازگار آمد وطن فهمیدمش

بود در پهلو به تمکینی که دل می گفتمش

هر چه از جان کاست در مستی به سود افزودمش

تا ز من بگسست عمری خوشدلش پنداشتم

او به فکر کشتن من بود آه از من که من

تا نهم بر وی سپاس خدمتی از خویشتن

دل زبان را رازدان آشنایی ها نخواست

هم نگه جان میستاند هم تغافل می کشد

در سلوک از هر چه پیش آمد گذشتن داشتم

بر امید شیوه صبر آزمایی زیستم

بود غالب عندلیبی از گلستان عجم