غزلیات در دیوان اشعار غالب دهلوی

1 آنم که لب زمزمه فرسای ندارم در حلقه سوهان نفسان جای ندارم

2 خاموشم و در دل ز ملالم اثری نیست سرجوش گداز نفسم لای ندارم

3 خود رشته زند موج گهر گر چه من اکنون جز رعشه به دست گهرآمای ندارم

4 لرزد ز فرو ریختنش خامه در انشا آن نیست که حرفی جگرآلای ندارم

1 ز من حذر نکنی گر لباس دین دارم نهفته کافرم و بت در آستین دارم

2 زمردین نبود خاتم گدا دریاب که خود چه زهر بود کان ته نگین دارم

3 اگر به طالع من سوخت خرمنم چه عجب؟ عجب ز قسمت یک شهر خوشه چین دارم

4 نشسته ام به گدایی به شاهراه و هنوز هزار دزد به هر گوشه در کمین دارم

1 آسمان بلند را میرم ابر کحلی پرند را میرم

2 می فریبد مرا به بازیچه دل زار و نژند را میرم

3 شوری اشک در نظر خوارست تلخی زهرخند را میرم

4 شحنه مدح حضرت اعلی است سخن دلپسند را میرم

1 تا به کی صرف رضاجویی دل‌ها باشم فرصتم باد کزین پس همه خود را باشم

2 گاه‌گاه از نظرم مست و غزل‌خوان بگذر ور نه بر عهده من نیست که رسوا باشم

3 سخت جانان تو در پاس غم استاد خودند شرر از من نجهد گر رگ خارا باشم

4 با دل چون تو ستم‌پیشه داورنشناس چه کنم گر همه اندیشه فردا باشم؟

1 اگر بر خود نمی بالد ز غارت کردن هوشم مر او را از چه دشوارست گنجیدن در آغوشم؟

2 نیم در بند آزادی ملامت شیوه ها دارد شنیدم جامه رندان ترا عیبست می پوشم

3 نیرزم هیچ چون لفظ مکرر ضایعم ضایع مگر کزلک کشد دست نوازش بر بر و دوشم

4 خدایا زندگی تلخ ست گر خود نقل و می نبود دلی ده کز گداز خویش گردد چشمه نوشم

1 بی پردگی محشر رسوایی خویشم در پرده یک خلق تماشایی خویشم

2 نقش به ضمیر آمده نقش طرازم حاشا که بود دعوی پیدایی خویشم

3 نی جلوه نازی نه تف برق عتابی او فارغ و من داغ شکیبایی خویشم

4 در کشمکش گریه ز هم ریخت وجودم هر قطره فرو خوانده به همتایی خویشم

1 در وصل دل آزاری اغیار ندانم دانند که من دیده ز دیدار ندانم

2 طعنم نسزد مرگ ز هجران نشناسم رشکم نگزد خویشتن از یار ندانم

3 پرسد سبب بیخودی از مهر و من از بیم در عذر به خون غلتم و گفتار ندانم

4 بوسم به خیالش لب و چون تازه کند جور از سادگیش بی سبب آزار ندانم

1 بخت در خوابست می خواهم که بیدارش کنم پاره ای غوغای محشر کو که در کارش کنم؟

2 با تو عرض وعده ات حاشا که از ابرام نیست هر چه می گویی همی خواهم که تکرارش کنم

3 جهان بهایش گفتم و اندر ادایش کاهلم تا دگر دلسرد زین مشتی خریدارش کنم

4 بر لب جویش خرامان کرده شوقم دور نیست کز هنر چون خود اسیر دام رفتارش کنم

1 خود را همی به نقش طرازی علم کنم تا با تو خوش نشینم و نظاره هم کنم

2 خواهی فراغ خویش بیفزای بر ستم تا در عوض همان قدر از شکوه کم کنم

3 قاتل بهانه جوی و دعا بی اثر بیا کز گریه آبگیری تیغ ستم کنم

4 طفل ست و تندخوی ببینم چه می کند؟ رامم ولی به عربده دانسته رم کنم

1 می‌ربایم بوسه و عرض ندامت می‌کنم اختراعی چند در آداب صحبت می‌کنم

2 ناتوانم برنتابم صدمه لیک از فرط آز تا درآویزد به من اظهار طاقت می‌کنم

3 گویی از دشواری غم اندکی دانسته است می‌کشد بی‌جرم و می‌داند مروت می‌کنم

4 در تپش هر ذره از خاکم سویدای دل است هرچه از من رفت و هم بر خویش قسمت می‌کنم