غزلیات در دیوان اشعار غالب دهلوی

1 به خونم دست و تیغ آلود جانان بدآموزان وکیل بی زبانان

2 چه گویم در سپاس بی کسی ها زهی نامهربان مهربانان

3 گر از خود خوشتری سنجیده باشد نوازشهاست با این بدگمانان

4 فغانا میگساران دجله نوشان دریغا ساقیان اندازه دانان

1 زهی باغ و بهار جان فشانان غمت چشم و چراغ رازدانان

2 به صورت اوستاد دلفریبان به معنی قبله نامهربانان

3 چمن کوی ترا از ره نشینان ختن موی ترا از بادخوانان

4 بلایت چهره با مشکینه مویان ادایت چیره بر نازک میانان

1 حیف ست قتلگه ز گلستان شناختن شاخ از خدنگ و غنچه ز پیکان شناختن

2 لب دوختم ز شکوه ز خود فارغم شمرد نشناخت قدر پرسش پنهان شناختن

3 از شیوه های خاطر مشکل پسند کیست کشتن به جرم درد ز درمان شناختن؟

4 از پیکرت بساط صفای خیال یافت وصل تو از فراق تو نتوان شناختن

1 چیست به لب خنده از عتاب شکستن رونق پروین ز آفتاب شکستن

2 گر نه ورق راست ز انتخاب شکستن چیست به رخ طرف آن نقاب شکستن

3 غازه بر آن روی تابناک فزودن رونق بازار آفتاب شکستن

4 شانه بر آن طره سیاه کشیدن قیمت کالای مشک ناب شکستن

1 خوش بود فارغ ز بند کفر و ایمان زیستن حیف کافر مردن و آوخ مسلمان زیستن

2 شیوه رندان بی پروا خرام از من مپرس اینقدر دانم که دشوارست آسان زیستن

3 برد گوی خرمی از هر دو عالم هر که یافت در بیابان مردن و در قصر و ایوان زیستن

4 راحت جاوید ترک اختلاط مردم ست چون خضر باید ز چشم خلق پنهان زیستن

1 خیره کند مرد را مهر درم داشتن حیف ز همچون خودی چشم کرم داشتن

2 وای ز دلمردگی خوی بد انگیختن آه ز افسردگی روی دژم داشتن

3 راز برانداختن از روش ساختن دیده و دل باختن پشت و شکم داشتن

4 جوهر ایمان ز دل پاک فراروفتن گردی از آن در خیال بهر قسم داشتن

1 جنون مستم به فصل نوبهارم می‌توان کشتن صراحی بر کف و گل در کنارم می‌توان کشتن

2 گرفتم کی به شرع ناز زارم می‌توان کشتن به فتوای دل امیدوارم می‌توان کشتن

3 به جرم این که در مستی بیابان برده‌ام عمری به کوی می‌فروشان در خمارم می‌توان کشتن

4 به هجران زیستن کفر است خونم را دیت نبود چراغ صبحگاهم آشکارم می‌توان کشتن

1 چه غم ار به جد گرفتی ز من احتراز کردن؟ نتوان گرفت از من به گذشته ناز کردن

2 نگهت به موشکافی ز فریب رم نخوردن نفسم به دام بافی ز سخن دراز کردن

3 تو و در کنار شوقم گره از جبین گشودن من و بر رخ دو عالم در دل فراز کردن

4 مژه را ز خونفشانی به دل ست همزبانی که شماردم به دامن ستم گداز کردن

1 خجل ز راستی خویش می توان کردن ستم به جان کج اندیش می توان کردن

2 چو مزد سعی دهم مژده سکون خواهد ز بوسه پا به درت ریش می توان کردن

3 دگر به پیش وی ای گل چه هدیه خواهی برد؟ مگر به کدیه کفی پیش می توان کردن

4 تو جمع باش که ما را درین پریشانی شکایتی است که با خویش می توان کردن

1 تا ز دیوانم که سرمست سخن خواهد شدن؟ این می از قحط خریداری کهن خواهد شدن

2 کوکبم را در عدم اوج قبولی بوده است شهرت شعرم به گیتی بعد من خواهد شدن

3 هم سواد صفحه مشک سوده خواهد بیختن هم دواتم ناف آهوی ختن خواهد شدن

4 مطرب از شعرم به هر بزمی که خواهد زد نوا چاکها ایثار جیب پیرهن خواهد شدن