غزلیات در دیوان اشعار غالب دهلوی

1 رفتم که کهنگی ز تماشا برافگنم در بزم رنگ و بو نمطی دیگر افگنم

2 در وجد اهل صومعه ذوق نظاره نیست ناهید را به زمزمه از منظر افگنم

3 معشوقه را ز ناله بدان سان کنم حزین کز لاغری ز ساعد او زیور افگنم

4 هنگامه را جحیم جنون بر جگر زنم اندیشه را هوای فسون در سر افگنم

1 داریم در هوای تو مستی به بوی گل ما راست باده ای که تو نوشی به روی گل

2 اندازه سنج رشکم و ترسم ز انتقام پوشم ز شمع چشم و نبینم به سوی گل

3 بر گوشه بساط غریبست و آشناست گلبن دیار گل بود و شاخ کوی گل

4 اندیشه را به نیم ادا می توان فریفت خون کن دلی که از تو کند آرزوی گل

1 اگر بر خود نمی بالد ز غارت کردن هوشم مر او را از چه دشوارست گنجیدن در آغوشم؟

2 نیم در بند آزادی ملامت شیوه ها دارد شنیدم جامه رندان ترا عیبست می پوشم

3 نیرزم هیچ چون لفظ مکرر ضایعم ضایع مگر کزلک کشد دست نوازش بر بر و دوشم

4 خدایا زندگی تلخ ست گر خود نقل و می نبود دلی ده کز گداز خویش گردد چشمه نوشم

1 کاشانه نشین عشوه گری را چه کند بس؟ بی فتنه سر رهگذری را چه کند بس؟

2 بگداخت دل از ناله مگر این همه بس نیست بیهوده امید اثری را چه کند بس؟

3 کیموس مپیمای و ز اخلاط مفرمای تا دشنه نباشد، جگری را چه کند بس؟

4 در هدیه دل و دین به صد ابرام پذیرد منت نه سرمایه بری را چه کند بس؟

1 یارب ز جنون طرح غمی در نظرم ریز صد بادیه در قالب دیوار و درم ریز

2 از مهر جهانتاب امید نظرم نیست این تشت پر از آتش سوزان به سرم ریز

3 دل را ز غم گریه بیرنگ به جوش آر اجزای جگر حل کن و در چشم ترم ریز

4 هر برق که نظاره گدازست نهادش بگداز و به پیمانه ذوق نظرم ریز

1 صبح ست خیز تا نفسی در هم افگنم از ناله لرزه بر فلک اعظم افگنم

2 آتش فرو نشاند نم دامنم بیا کاین دلق نیم سوخته در زمزم افگنم

3 با من ز سرکشی نرود راست لاجرم دل را به طره های خم اندر خم افگنم

4 برتر همی پرد ز ملک بهر کسر نفس خود را به بند سلسله آدم افگنم

1 در گریه از بس نازکی رخ مانده بر خاکش نگر وان سینه سودن از تپش بر خاک نمناکش نگر

2 برقی که جانها سوختی دل از جفا سردش ببین شوخی که خونها ریختی دست از حنا پاکش نگر

3 آن کو به خلوت با خدا هرگز نکردی التجا نالان به پیش هر کسی از جور افلاکش نگر

4 تا نام غم بودی زبان می گفت دریا در میان دریای خون اکنون روان از چشم سفاکش نگر

1 با همه گمگشتگی خالی بود جایم هنوز گاه گاهی در خیال خویش می آیم هنوز

2 تا سر خار کدامین دشت در جان می خلد کز هجوم شوق می خارد کف پایم هنوز

3 خشک شد چندان که می جزو بدن شد شیشه را همچنان گویی در انگورست صهبایم هنوز

4 بعد مردن مشت خاکم در نورد صرصرست بی قراری می زند موج از سراپایم هنوز

1 وحشتی در سفر از برگ سفر داشته ایم توشه راه دلی بود که برداشته ایم

2 لغزد از تاب بناگوش تو مستانه و ما تکیه بر پاکی دامان گهر داشته ایم

3 زخم ناخورده ما روزی اغیار مکن کان به آرایش دامان نظر داشته ایم

4 ناله تا گم نکند راه لب از ظلمت غم جان چراغی ست که بر راهگذر داشته ایم

1 جلوه معنی به جیب وهم پنهان کرده‌ایم یوسفی در چارسوی دهر نقصان کرده‌ایم

2 پشت بر کوه است طاقت تکیه تا بر رحمت است کار دشوار است و ما بر خویش آسان کرده‌ایم

3 رنگ‌ها چون شد فراهم مصرفی دیگر نداشت خلد را نقش و نگار طاق نسیان کرده‌ایم

4 ناله را از شعله آیین چراغان بسته‌ایم گریه را از جوش خون تسبیح مرجان کرده‌ایم