غزلیات در دیوان اشعار غالب دهلوی

1 ز بس تاب خرام کلکم آذر بیزد از کاغذ مداد اندوزم از دودی که هردم خیزد از کاغذ

2 ندانم تا چه خواهد کرد با چشم و دل دشمن رم کلکم که در جنبش غبار انگیزد از کاغذ

3 به کزلک از ورق چون بسترم سطر مکرر را تو گویی سونش لعل و گهر می‌ریزد از کاغذ

4 ندانم حسرت روی که می‌خواهم رقم کردن که هرجا بنگرم ذوق نگاهم خیزد از کاغذ

1 خوبان نه آن کنند که کس را زیان رسد دل برد تا دگر چه از آن دلستان رسد؟

2 دارد خبر دریغ و من از سادگی هنوز سنجم همی که دوست مگر ناگهان رسد

3 مقصود ما ز دیر و حرم جز حبیب نیست هر جا کنیم سجده بدان آستان رسد

4 دردی کشان میکده در هم فتاده اند نازم به خواریی که به من زین میان رسد

1 بی دل نشد ار دل به بت غالیه مو داد گویی مگر آن دل که ز من برد به او داد

2 سخته ست دل غیر وگر از ننگ نگویی برگشتن مژگان تو گوید که چه رو داد

3 شایسته همین ما و تو بودیم که تقدیر ما را سخن نغز و ترا روی نکو داد

4 ساقی دگرم بود به میخانه ز مسجد می یک دو قدح بود و فریبم به سبو داد

1 خوش ست آن که با خویش جز غم ندارد ولی خوشترست آن که این هم ندارد

2 قوی کرده پیوند ناسور پشتش گرانمایه زخمی که مرهم ندارد

3 سرابی که رخشد به ویرانه خوشتر ز چشمی که پیرایه نم ندارد

4 به جوش عرق رنگ درباخت رویت گل از نازکی تاب شبنم ندارد

1 از رشک کرد آنچه به من روزگار کرد در خستگی نشاط مرا دید خوار کرد

2 در دل همی ز بینش من کینه داشت چرخ چون دید کان نماند نهان آشکار کرد

3 بد کرد چون سپهر به من گر چه من بدم باید بدین حساب ز نیکان شمار کرد

4 لنگر گسست صرصر و کشتی شکست موج دانا خورد دریغ که نادان چه کار کرد

1 به بند پرسش حالم نمی توان افتاد توان شناخت ز بندی که بر زبان افتاد

2 فغان من دل خلق آب کرد ورنه هنوز نگفته ام که مرا کار با فلان افتاد

3 من آن نیم که بتانم کنند دلجویی خوشم ز بخت که دلدار بدگمان افتاد

4 ز رشک غیر به دل خون فتاد ناگه و من به خون تپم که چه افتاد تا چنان افتاد؟

1 عجب که مژده دهان رو به سوی ما آرند کدام مژده که آرند و از کجا آرند؟

2 ز دوستان نبود خوشنما درین هنگام که وایه بهر گدای شکسته پا آرند

3 ز غم چنان شده ام مضمحل که اعدا را سزد که گنج گهر بهر رونما آرند

4 نه روی خواستن از حق بود جز آنان را که بنده وار همی طاعتش بجا آرند

1 جلوه می خواهیم آتش شو هوای ما مسنج دستگاه خویش بین و مدعای ما مسنج

2 گر خودت مهری بجنبد کام مشتاقان بده ور نه نیروی قضا اندر رضای ما مسنج

3 همنشین دارو ده و دل در خدای پاک بند می روی از کار، درد بی دوای ما مسنج

4 مرگ ما را تا که تمهید شکایت کرده است؟ رنج و اندوهی که دارد از برای ما مسنج

1 نیست وقتی که به ما کاهشی از غم نرسد نوبت سوختن ما به جهنم نرسد

2 دوری درد ز درمان نشناسی هشدار کز تپیدن دل افگار به مرهم نرسد

3 می به زهاد مکن عرض که این جوهر ناب پیش این قوم به شورابه زمزم نرسد

4 خواجه فردوس به میراث تمنا دارد وای گر در روش نسل به آدم نرسد

1 قدر مشتاقان چه داند؟ درد ما چندش بود؟ آن که دایم کار با دلهای خرسندش بود

2 شاهد ما همنشین آرای و رنگین محفل ست لاجرم در بند خویش ست آن که در بندش بود

3 در نگارین روضه فردوس نگشاید دلش آن که در بند دروغ راست مانندش بود

4 آن که از شنگی به خاموشی دل از ما می برد وای گر چون ما زبان نکته پیوندش بود