غزلیات در دیوان اشعار غالب دهلوی

1 بتان شهر ستم پیشه شهریارانند که در ستم روش آموز روزگارانند

2 برند دل به ادایی که کس گمان نبرد فغان ز پرده نشینان که پرده دارانند

3 به جنگ تا چه بود خوی دلبران کاین قوم در آشتی نمک زخم دلفگارانند

4 نه زرع و کشت شناسند نی حدیقه و باغ ز بهر باده هواخواه باد و بارانند

1 دلستانان بحل اند ار چه جفا نیز کنند از وفایی که نکردند حیا نیز کنند

2 چون ببینند بترسند و به یزدان گروند رحم خود نیست که بر حال گدا نیز کنند

3 خسته تا جان ندهد وعده دیدار دهند عشوه خواهند که در کار قضا نیز کنند

4 خون ناکامی سی ساله هدر خواهد بود مهر با ما اگر از بهر خدا نیز کنند

1 آنان که وصل یار همی آرزو کنند باید که خویش را بگدازند و او کنند

2 وقتست کز روانی می ساقیان بزم پیمانه را حباب لب آب جو کنند

3 می نالی از نیی که به ناخن شکسته اند این وای ناخنی به دلت گر فرو کنند

4 دیوانه وجه رشته ندارد مگر همان تاری کشد ز جیب که چاکی رفو کنند

1 به مقصدی که مر آن را ره خدا گویند برو برو که از آن سو بیا بیا گویند

2 کسی که پای ندارد چگونه راه رود خود اهل شرع درین داوری چه ها گویند؟

3 ز رمز نخل «انا الله » گوی ناآگاه حدیث جلوه گه و موسی و عصا گویند

4 مگر ز حق نبود شرم حق پرستان را که نام حق نبرند و همین «انا» گویند

1 به عشق از دو جهان بی نیاز باید بود مجاز سوز حقیقت گداز باید بود

2 به جیب حوصله نقد نشاط باید ریخت به جان شکوه تغافل طراز باید بود

3 چو لب ز هرزه نوایان شوق نتوان شد چو دل ز پرده سرایان راز باید بود

4 چو بزم عشرتیان تازه رو توان جوشید چو شمع خلوتیان جان گداز باید بود

1 دانست کز شهادتم امید حور بود برگشتنم ز دین دم بسمل ضرور بود

2 رفت آن که ما ز حسن مدارا طمع کنیم سررشته در کف «ارنی گوی » طور بود

3 محرم مسنج رند «انا الحق » سرای را معشوقه خودنمای و نگهبان غیور بود

4 سالک نگفته ایم که منزل شناس نیست بی جاده ماند راه از آن رو که دور بود

1 قدر مشتاقان چه داند؟ درد ما چندش بود؟ آن که دایم کار با دلهای خرسندش بود

2 شاهد ما همنشین آرای و رنگین محفل ست لاجرم در بند خویش ست آن که در بندش بود

3 در نگارین روضه فردوس نگشاید دلش آن که در بند دروغ راست مانندش بود

4 آن که از شنگی به خاموشی دل از ما می برد وای گر چون ما زبان نکته پیوندش بود

1 چه خیزد از سخنی کز درون جان نبود بریده باد زبانی که خونچنان نبود

2 حکیم ساقی و می تند و من ز بدخویی ز رطل باده به خشم آیم ار گران نبود

3 نگفته ام ستم از جانب خداست ولی خدا به عهد تو بر خلق مهربان نبود

4 ز نازکی نتواند نهفت راز مرا خیال بوسه بر آن پای بی نشان نبود

1 دوش کز گردش بختم گله بر روی تو بود چشم سوی فلک و روی سخن سوی تو بود

2 آنچه شب شمع گمان کردی و رفتی به عتاب نفسم پرده گشای اثر خوی تو بود

3 چرخ کج باخت به من در خم دام تو فگند نعل واژون بلا حلقه گیسوی تو بود

4 دوست دارم گرهی را که به کارم زده اند کاین همانست که پیوسته در ابروی تو بود

1 تاجر شوق بدان ره به تجارت نرود که ره انجامد و سرمایه به غارت نرود

2 چه نویسم به تو در نامه؟ کز انبوهی غم نیست ممکن که روانی ز عبارت نرود

3 از حیا گیر نه از جور گر آن مایه ناز کشته تیغ ستم را به زیارت نرود

4 وصل دلدار نه خلدست همان به، همدم که نگویی سخن و عرض بشارت نرود