غزلیات در دیوان اشعار غالب دهلوی

1 من به وفا مردم و رقیب به در زد نیمه لبش انگبین و نیمه تبر زد

2 در نمکش بین و اعتماد نفوذش گر به می افگند هم به زخم جگر زد

3 کیست درین خانه کز خطوط شعاعی مهر نفس ریزه ها به روزن در زد؟

4 دعوی او را بود دلیل بدیهی خنده دندان نما به حسن گهر زد

1 گرسنه به که برآید ز فاقه جانش و لرزد از آن که دررسد از راه میهمانش و لرزد

2 نفس به گرد دل از مهر می تپد به فراقت چو طایری که بسوزانی آشیانش و لرزد

3 منم به وصل به گنجینه راه یافته دزدی که در ضمیر بود بیم پاسبانش و لرزد

4 دگر به کام خود ای دل چه بهره برد توانی ز ساده ای که زنی بوسه بر دهانش و لرزد

1 تا کیم دود شکایت ز بیان برخیزد بزن آتش که شنیدن ز میان برخیزد

2 می رمی از من و خلقی به گمانست ز تو بی محابا شو و بنشین که گمان برخیزد

3 گر دهم شرح عتابی که به دلها داری دود از کارگه شیشه گران برخیزد

4 با قدت سرو چو شخصی ست که ناگه یکبار بیخود از جا ز هجوم خفقان برخیزد

1 نگاهش ار به سر نامه وفا ریزد سواد صفحه ز کاغذ چو توتیا ریزد

2 به فرق ما اگرش ناگهان گذار افتد چو گرد سایه ز بال و پر هما ریزد

3 خوشا بریدن راه وفا که در هر گام جبین ز پای به انداز نقش پا ریزد

4 ز ناله ریخت جگرپاره های داغ آلود چو برگ لاله که در گلشن از هوا ریزد

1 خوشا که گنبد چرخ کهن فرو ریزد اگر چه خود همه بر فرق من فرو ریزد

2 بریده ام ره دوری که گر بیفشانم به جای گرد، روان از بدن فرو ریزد

3 ز جوش شکوه بیداد دوست می ترسم مباد مهر سکوت از دهن فرو ریزد

4 دهد به مجلسیان باده و به نوبت من به من نماید و در انجمن فرو ریزد

1 گویم سخنی گر چه شنیدن نشناسد صبحی ست شبم را که دمیدن نشناسد

2 از بند چه بگشاید و از دام چه خیزد؟ ماییم و غزالی که رمیدن نشناسد

3 گوهر چه شکایت کند از بی سر و پایی ماییم و سرشکی که چکیدن نشناسد

4 ساقی چه شگرفی کند و باده چه تندی خون باد دماغی که رسیدن نشناسد

1 خوبان نه آن کنند که کس را زیان رسد دل برد تا دگر چه از آن دلستان رسد؟

2 دارد خبر دریغ و من از سادگی هنوز سنجم همی که دوست مگر ناگهان رسد

3 مقصود ما ز دیر و حرم جز حبیب نیست هر جا کنیم سجده بدان آستان رسد

4 دردی کشان میکده در هم فتاده اند نازم به خواریی که به من زین میان رسد

1 نیست وقتی که به ما کاهشی از غم نرسد نوبت سوختن ما به جهنم نرسد

2 دوری درد ز درمان نشناسی هشدار کز تپیدن دل افگار به مرهم نرسد

3 می به زهاد مکن عرض که این جوهر ناب پیش این قوم به شورابه زمزم نرسد

4 خواجه فردوس به میراث تمنا دارد وای گر در روش نسل به آدم نرسد

1 هر ذره را فلک به زمین‌بوس می‌رسد گر خاک راست دعوی ناموس می‌رسد

2 زان می که صاف آن به بتان وقف کرده‌اند درد ته پیاله به طاووس می‌رسد

3 زین سان که خو گرفته عاشق‌کشی‌ست حسن مر شمع را شکایت فانوس می‌رسد

4 خود پیش خود کفیل گرفتاری منست هردم به پرسش دل مأیوس می‌رسد

1 ز رشک ست این که در عشق آرزوی مردنم باشد تو جان عالمی، حیف ست گر جان در تنم باشد

2 زهی قسمت که ساز طالع عیشم کنند آن را اگر خود جزوی از گردون به کام دشمنم باشد

3 بیاسا ساعتی تا بر دم تیغت گلو سایم که از خود نیز در کشتن حقی بر گردنم باشد

4 شناسم سعی بخت خویش در نامهربانیها بلرزم بر گلستان گر گلی در دامنم باشد