غزلیات در دیوان اشعار غالب دهلوی

1 حور بهشتی ز یاد آن بت کشمیر برد بیم صراط از نهاد آن دم شمشیر برد

2 شبروی غمزه ای صبر و دل و دین ربود جان که ازو بازماند شحنه تقدیر برد

3 ناله در ایوار شوق توشه راهی نداشت بست به غارت کمر فرصت شبگیر برد

4 شوق بلندی گرای پایه منصور جست حوصله نارسا پی به سر تیر برد

1 آزادگی ست سازی اما صدا ندارد از هر چه درگذشتیم آواز پا ندارد

2 عشق ست و ناتوانی حسنست و سرگرانی جور و جفا نتابم مهر و وفا ندارد

3 فارغ کسی که دل را با درد واگذارد کشت جهان سراسر دارو گیا ندارد

4 درهم فشار خود را تا دررسد دماغی در بزم ما ز تنگی پیمانه جا ندارد

1 بیا و جوش تمنای دیدنم بنگر چو اشک از سر مژگان چکیدنم بنگر

2 ز من به جرم تپیدن کناره می کردی بیا به خاک من و آرمیدنم بنگر

3 گذشته کار من از رشک غیر شرمت باد به بزم وصل تو خود را ندیدنم بنگر

4 شنیده ام که نبینی و ناامید نیم ندیدن تو شنیدم شنیدنم بنگر

1 چاک از جیبم به دامان می‌رود تا چه بر چاک از گریبان می‌رود

2 جوهر طبعم درخشانست لیک روزم اندر ابر پنهان می‌رود

3 گر بود مشکل مرنج ای دل که کار چون رود از دست آسان می‌رود

4 جز سخن کفری و ایمانی کجاست؟ خود سخن در کفر و ایمان می‌رود

1 مژده صبح درین تیره شبانم دادند شمع کشتند و ز خورشید نشانم دادند

2 رخ گشودند و لب هرزه سرایم بستند دل ربودند و دو چشم نگرانم دادند

3 سوخت آتشکده ز آتش نفسم بخشیدند ریخت بتخانه ز ناقوس فغانم دادند

4 گهر از رایت شاهان عجم برچیدند به عوض خامه گنجینه فشانم دادند

1 بتی دارم ز شنگی روزگاران خو، بهاران بر به مستی خویش را گرد آر و گوی از هوشیاران بر

2 خمی از می به ما بفرست وانگه هر قدر خواهی روان کن جوی از شیر و دل از پرهیزگاران بر

3 مرا گویی که تقوی ورز قربانت شوم خود را بیارای و به خلوتخانه تقوی شعاران بر

4 چه پرسی کاین چنین داغ از کدامین تخم می خیزد دلم از سینه بیرون آر و پیش لاله کاران بر

1 دل نه تنها ز فراق تو فغان ساز دهد رفتن عکس تو از آینه آواز دهد

2 مغز جان سوخت ز سودا و به کام تو هنوز زهر رسوایی ما چاشنی راز دهد

3 خاک خون باد که در معرض آثار وجود زلف و رخ درکشد و سنبل و گل باز دهد

4 داغم از پرورش چرخ که در بزم امید سر شمعی که فروزد به دم گاز دهد

1 باده پرتو خورشید و ایاغ دم صبح مفت آنان که درآیند به باغ دم صبح

2 آفتابیم، به هم دشمن و همدرد ای شمع ما هلاک سر شامیم و تو داغ دم صبح

3 بعد آنان که قریب اند به ما نوبت ماست آخر کلفت شبهاست فراغ دم صبح

4 زین سپس جلوه خور جای چراغان گیرد شب اندیشه ز ما یافت سراغ دم صبح

1 کسی بامن چه در صورت پرستی حرف دین گوید ز آزر گفت دانم گر ز صورت آفرین گوید

2 دلم در کعبه از تنگی گرفت، آواره ای خواهم که با من وسعت بتخانه های هند و چین گوید

3 به خشمم ناسزا می گوید و از لطف گفتارش گمان دارم که حرف دلنشینی بعد ازین گوید

4 شناسد جای غم دل را و خود را دلربا داند عجب دارد اگر دلداده خود را غمین گوید

1 دل برد و حق آنست که دلبر نتوان گفت بیداد توان دید و ستمگر نتوان گفت

2 در رزمگهش ناچخ و خنجر نتوان برد در بزمگهش باده و ساغر نتوان گفت

3 رخشندگی ساعد و گردن نتوان جست زیبندگی یاره و پرگر نتوان گفت

4 پیوسته دهد باده و ساقی نتوان خواند همواره ترا شد بت و آزر نتوان گفت