خوشا که گنبد چرخ کهن فرو از غالب دهلوی غزل 143
1. خوشا که گنبد چرخ کهن فرو ریزد
اگر چه خود همه بر فرق من فرو ریزد
...
گویم سخنی گر چه شنیدن نشناسد از غالب دهلوی غزل 144
1. گویم سخنی گر چه شنیدن نشناسد
صبحی ست شبم را که دمیدن نشناسد
...
خوبان نه آن کنند که کس را از غالب دهلوی غزل 145
1. خوبان نه آن کنند که کس را زیان رسد
دل برد تا دگر چه از آن دلستان رسد؟
...
نیست وقتی که به ما کاهشی از غالب دهلوی غزل 146
1. نیست وقتی که به ما کاهشی از غم نرسد
نوبت سوختن ما به جهنم نرسد
...
هر ذره را فلک به زمین‌بوس از غالب دهلوی غزل 147
1. هر ذره را فلک به زمین‌بوس می‌رسد
گر خاک راست دعوی ناموس می‌رسد
...
ز رشک ست این که در عشق آرزوی از غالب دهلوی غزل 148
1. ز رشک ست این که در عشق آرزوی مردنم باشد
تو جان عالمی، حیف ست گر جان در تنم باشد
...
ترا گویند عاشق دشمنی آری از غالب دهلوی غزل 149
1. ترا گویند عاشق دشمنی آری چنین باشد
ز رشک غیر باید مرد گر مهر تو کین باشد
...
به ره با نقش پای خویشم از از غالب دهلوی غزل 150
1. به ره با نقش پای خویشم از غیرت سری باشد
که ترسم دوست جویان را به کویش رهبری باشد
...
تا چند بلهوس می و عاشق ستم از غالب دهلوی غزل 151
1. تا چند بلهوس می و عاشق ستم کشد
کو فتنه تا به داوری هم علم کشد
...
شوخی چشم حبیب فتنه ایام از غالب دهلوی غزل 152
1. شوخی چشم حبیب فتنه ایام شد
قسمت بخت رقیب گردش صد جام شد
...
دل اسباب طرب گم کرده در بند از غالب دهلوی غزل 153
1. دل اسباب طرب گم کرده در بند غم نان شد
زراعتگاه دهقان می شود چون باغ ویران شد
...
دیگر از گریه به دل رسم فغان از غالب دهلوی غزل 154
1. دیگر از گریه به دل رسم فغان یاد آمد
رنگ پیمانه زدم شیشه به فریاد آمد
...