در کلبه ما از جگر سوخته بو از غالب دهلوی غزل 131
1. در کلبه ما از جگر سوخته بو برد
با ما گله سنجید و شماتت به عدو برد
اگر به دل نخلد هر چه از نظر از غالب دهلوی غزل 132
1. اگر به دل نخلد هر چه از نظر گذرد
زهی روانی عمری که در سفر گذرد
از رشک کرد آنچه به من روزگار از غالب دهلوی غزل 133
1. از رشک کرد آنچه به من روزگار کرد
در خستگی نشاط مرا دید خوار کرد
صاحبدلست و نامور عشقم به از غالب دهلوی غزل 134
1. صاحبدلست و نامور عشقم به سامان خوش نکرد
آشوب پیدا ننگ او اندوه پنهان خوش نکرد
هم «انا الله » خوان درختی از غالب دهلوی غزل 135
1. هم «انا الله » خوان درختی را به گفتار آورد
هم «انا الحق » گوی مردی را سر دار آورد
شادم به خیالت که ز تابم بدر از غالب دهلوی غزل 136
1. شادم به خیالت که ز تابم بدر آورد
از کشمکش حسرت خوابم بدر آورد
اگر داغت وجودم را در اکسیر از غالب دهلوی غزل 137
1. اگر داغت وجودم را در اکسیر نظر گیرد
سراپای من از جوش بهاران پرده برگیرد
صبح ست خوش بود قدحی بر شراب از غالب دهلوی غزل 138
1. صبح ست خوش بود قدحی بر شراب زد
یاقوت باده بر قوه آفتاب زد
من به وفا مردم و رقیب به در از غالب دهلوی غزل 139
1. من به وفا مردم و رقیب به در زد
نیمه لبش انگبین و نیمه تبر زد
گرسنه به که برآید ز فاقه از غالب دهلوی غزل 140
1. گرسنه به که برآید ز فاقه جانش و لرزد
از آن که دررسد از راه میهمانش و لرزد
تا کیم دود شکایت ز بیان برخیزد از غالب دهلوی غزل 141
1. تا کیم دود شکایت ز بیان برخیزد
بزن آتش که شنیدن ز میان برخیزد
نگاهش ار به سر نامه وفا ریزد از غالب دهلوی غزل 142
1. نگاهش ار به سر نامه وفا ریزد
سواد صفحه ز کاغذ چو توتیا ریزد