غزلیات در دیوان اشعار غالب دهلوی

1 صبح ست خوش بود قدحی بر شراب زد یاقوت باده بر قوه آفتاب زد

2 نشتر به مغز پنبه مینا فرو برید کافاق امتلا ز هجوم سحاب زد

3 ذوقی می مغانه ز کردار بازداشت آه از فسون دیو که راهم به آب زد

4 تا خاک کشتگان فریب وفای کیست کاندر هزار مرحله موج سراب زد

1 نفس از بیم خویت رشته پیچیده را ماند نگاه از تاب رویت موی آتش دیده را ماند

2 ز جوش دل هنوزش ریشه در آبست پنداری به مژگان قطره خون غنچه ناچیده را ماند

3 ز بس کز لاله و گل حسرت ناز تو می جوشد خیابان محشر دلهای خون گردیده را ماند

4 خوشا دلداده چشم خودش بودن در آیینه ز سرگرمی نگه صیاد آهودیده را ماند

1 نقشم گرفته دوست نمودن چه احتیاج؟ آیینه مرا به زدودن چه احتیاج؟

2 با پیرهن ز ناز فرو می رود به دل بند قبای دوست گشودن چه احتیاج؟

3 چون می توان به رهگذر دوست خاک شد بر خاک راه ناصیه سودن چه احتیاج؟

4 بنگر که شعله از نفسم بال می زند دیگر ز من فسانه شنودن چه احتیاج؟

1 بهر خواری بس که سرگرم تلاشم کرده‌اند پاره‌ای نزدیک در هر دورباشم کرده‌اند

2 ترسم از رسواییم آخر پشیمانی کشید رازم و این شاهدان مست فاشم کرده‌اند

3 چرخ هرروزم غم فردا به خوردن می‌دهد تا قیامت فارغ از فکر معاشم کرده‌اند

4 غیر گفتی روشناس چشم گوهربار هست رازدان ناله الماس پاشم کرده‌اند

1 به ذوقی سر ز مستی در قفای ره روان دارد که پنداری کمند یار همچون مار جان دارد

2 تنم ساز تمنایی ست کز هر زخمه دردی هما را مست آواز شکست استخوان دارد

3 هوای ساقیی دارم که تاب ذوق رفتارش صراحی را چو طاووسان بسمل پرفشان دارد

4 بنازم سادگی طفل ست و خونریزی نمی داند به گل چیدن همان ذوق شمار کشتگان دارد

1 بتان شهر ستم پیشه شهریارانند که در ستم روش آموز روزگارانند

2 برند دل به ادایی که کس گمان نبرد فغان ز پرده نشینان که پرده دارانند

3 به جنگ تا چه بود خوی دلبران کاین قوم در آشتی نمک زخم دلفگارانند

4 نه زرع و کشت شناسند نی حدیقه و باغ ز بهر باده هواخواه باد و بارانند

1 پروا اگر از عربده دوش نکردند امشب چه خطر بود که می نوش نکردند

2 در تیغ زدن منت بسیار نهادند بردند سر از دوش و سبکدوش نکردند

3 از تیرگی طره شبرنگ نظرها پرواز در آن صبح بناگوش نکردند

4 داغ دل ما شعله فشان ماند به پیری این شمع شب آخر شد و خاموش نکردند

1 نادان صنم من روش کار نداند بر هر که کند رحم سر از بار نداند

2 بی دشنه و خنجر نبود معتقد زخم دلهای عزیزان به غم افگار نداند

3 بر تشنه لب بادیه سوزد دلش از مهر اندوه جگر تشنه دیدار نداند

4 گویم سخن از رنج و به راحت کندش طرح روز سیه از سایه دیوار نداند

1 صاحبدلست و نامور عشقم به سامان خوش نکرد آشوب پیدا ننگ او اندوه پنهان خوش نکرد

2 دانست بی حس ناخنم الماس زد بر ریش من سنجید شست خود قوی در تیر پیکان خوش نکرد

3 آن خود به بازی می برد دین را دو جو می نشمرد بنمودش دین خنده زد آوردمش جان خوش نکرد

4 در نامه تا بنوشتمش کز شهر پنهان می روم دل بست در مضمون ولی نامم به عنوان خوش نکرد

1 عاشق چو گفتیش که برو زود می‌رود نازم به خواجگی غضب‌آلود می‌رود

2 امشب به بزم دوست کسی نام ما نبرد گویی سخن ز طالع مسعود می‌رود

3 از نامه‌ام مرنج که آخر شده‌ست کار شمع خموشم و ز سرم دود می‌رود

4 شادم به بزم وعظ که رامش اگر چه نیست باری حدیث چنگ و نی و عود می‌رود