قطعات قاآنی

1 ای داورگیتی که بود شهرهٔ آفاق چون مهر فلک هرکه به حان مهر تو و‌رزد

2 دارد رخم از خون جگر رنگ طبرخون با آنکه بود شعر مرا طعم طبر زد

3 این پارسیان راکه به صد بیت ستودم مسکین تنم از همت این طایفه لرزد

4 صد بیت که هر بیتش ارزد به دوصد ملک گویا بر ایشان به یکی ملک نیرزد

1 کار خود را به کردگار گذار تا ترا مصلحت بیاموزد

2 لطف او بی‌سبب سبب سازد قهر او با سبب سبب سوزد

1 ای پسر نیست حرص را پایان زانکه با هر تنی درآویزد

2 پیش هر منعمی که بنشیند به تمنای سود برخیزد

3 آبروی کسان ز آتش آز هر زمان بر زمین فرو ریزد

4 لاجرم عاقل آن بود به جهان که به جهد از حریص بگریزد

1 گر تو جانی دهی به بوسهٔ من بوسهٔ من هزار جان بخشد

2 بهر یک نیم جان کجا عاقل به کسی عمر جاودان بخشد

1 صحن فلک شد سیاه بسکه ز غبرا گرد به گردون گردگرد برآمد

2 گشت هوا زمهریر بسکه ز هر سو از جگر گرم آه سرد برآمد

1 ای خواجه هر خطا که کنی خود به خود کنی رو شرمی از خدا کن و بر دیگران مبند

2 موی دراز ریش اگر کوسه برکند هم بر دراز ریش بود جای ریشخند

1 بکن ای نفس هرچه می‌خواهی لیک با جاهلان مکن پیوند

2 جاهل ار فی‌المثل برادر تست آخرت زو رسد هزار گزند

1 بارخدایا ثنای همچو تویی را همچو تویی هم مگر قیام تواند

2 اینقدر از ماکفایتست که گوییم همچو تویی هم مگر ثنای تو خواند

1 ای دل آن کس که خویش را نشناخت مر خدا را شناخت نتواند

2 تا نگوید به ترک هستی خویش نرد توحید باخت نتواند

1 آنچنان افتاده شو در راه خلق کز برون راز درونت بنگرند

2 در تواضع همچو خاک افتاده باش بو که پاکان بر تو وقتی بگذرند