قطعات قاآنی

1 ظلم ظالم ذخیره‌ایست نکو که در آخر نصیب مظلومست

2 ظالم خیره عاقبت چو بخیل خویشتن زان ذخیره محرومست

1 درین‌کتاب پریشان نبینی از تربیتت عجب مدار که چون حال من پریشانست

2 هزار شکر که با یک جهان پریشانی چو تار طرهٔ دلدار عنبرافشانست

1 خازن میر معظم راوی اشعار من آنکه می گوید بلا مفتون بالای منست

2 راوی شعر منست اما چو نیکو بنگری راوی اشعار نبود دزد کالای منست

3 طبع موزون مرا دزدید و چون پرسم سبب گویدم کاین قامت موزون زیبای منست

4 شعر شیرین مرا بر دست ‌و چون جویم دلیل گویدم کاین خنده لعل شکرخای منست

1 رنج بیوقت و مرگ بی‌هنگام پیشکار وبا و طاعون است

2 چون کسی بی‌محل به خشم آید زود بگریز ازو که مجنون است

3 ساده‌رویی که میل باده کند غالبا خارشیش در کون است

1 منافق آنچنان داند ز تلبیس که افعال بدش با خلق نیکوست

2 نمی‌داندکه چشم اهل معنی صفای مغز را می‌بیند از پوست

1 نفس امارهٔ تو دشمن تست چون شود کشته دوست گردد دوست

2 تن تو پوست هست و مغز تو جان مغزت ار آرزوست بفکن پوست

1 امید عیش مدار از جهان بوقلمون که هر دمش چو مخنث طبیعتان رنگیست

2 ولی تو سخت ازین غافلی که از هر رنگ بسان مرد مخنث به دامنت ننگیست

1 ز عهد مهد تا پایان پیری ترا هر آنی ای فرزند حالیست

2 منت سربسته گویم تا بدانی به‌حد خویش هر نقصی کمالیست

1 ای دل از جویی که جز احمد کسش‌ میراب نیست چون شوی سیراب چون میراب خود سیراب نیست

2 جو چه باشد بحر بی‌پایان که هر یک‌قطره‌اش صدهزاران لجهٔ ژرفست کش پایاب نیست

1 زینگونه که امروز کند خواجه تغافل گویی خبرش نیست ز فردای قیامت

2 امروز مگر توبه کند چاره و گرنه فردا نپذیرند ازو عذر ندامت