غزلیات در دیوان اشعار فارسی فضولی بغدادی

1 نی دل و دین ماند نه صبر و شکیبایی مرا رفته رفته جمع شد اسباب تنهایی مرا

2 چند بر من رو نهد هر جا که باشد محنتی دل گرفت از صحبت یاران هر جایی مرا

3 گر نیندازم نظر بر عارضت از صبر نیست رشک می آید بدیدارت ز بینایی مرا

4 گر بمیرم با کسی هرگز نگویم درد دل درد پنهانست بی شک به ز رسوایی مرا

1 گر نباشد قید آن گیسوی خم بر خم مرا کی بصد زنجیر بتوان داشت در عالم مرا

2 با خیال آن پری خو کرده ام ناصح برو خوش نمی آید ملاقات بنی آدم مرا

3 نه منم بی غم نه غم بی من دمی ایزد مگر آفرید از بهر من غم را و بهر غم مرا

4 بی لب میگون آن گلرخ نمی یابم فرح گر شود جمشید ساقی می ز جام جم مرا

1 عشق مضمون خط لوح جبین است مرا سرنوشت از قلم صنع همین است مرا

2 روی بر راه سگ کوی تو سودن صد ره بهتر از سلطنت روی زمین است مرا

3 ترک کوی تو نمی گیرم اگر می میرم روضه کوی تو فردوس برین است مرا

4 در ره عشق تو گر بی دل و دینم چه عجب چشم مست تو بلای دل و دین است مرا

1 از آن رو دوست می‌دارم خط رخسار خوبان را که بهر الفت ایشان سبب دانسته‌ام آن را

2 جفاها می‌کشیدم بندهٔ آن خط مشکینم که بر من کرد ظاهر صدهزاران لطف پنهان را

3 کنون دل می‌تواند کرد سِیْرِ باغ رخسارش که پوشید آن خط مشکین سر چاه زنخدان را

4 از آن خط معنبر هر سر مویی زبانی شد صلای خوان وصلش داد دل‌های پریشان را

1 بهار آمد صدایی برنمی‌آید ز بلبل‌ها مگر امسال رنگ دلربایی نیست در گل‌ها

2 گل آمد نیست میل سیر گلشن نازنینان را پریشان کرد گل‌های چمن را این تغافل‌ها

3 چو رغبت نیست در عاشق چه سود از آنکه محبوبان برافروزند عارض‌ها برافشانند کاکل‌ها

4 درین موسم چرا دل‌ها مقید نیست در گلشن مگر زنجیرهای زلف نگشادند سنبل‌ها

1 شده ام بسته گیسوی شکن پر شکنت مکش ای گل که بگردن نفتد خون منت

2 غایت لطف تن از چشم منت کرد نهان این چه جورست که من می کشم از لطف تنت

3 خاک گشتم که مرا سایه ات افتد بر سر کرد نومیدم ازان نیز صفای بدنت

4 تو بگفتار در آور نه بقول دگران هیچ راهی نتوان برد بسر دهنت

1 بخاک ره کشیدم صورت جسم نزارم را بدین صورت مگر بوسم کف پای نگارم را

2 غبار رهگذارم کرد شوق امید آن دارم که گاهی خیزم و گیرم رکاب شهسوارم را

3 شدم خاک ره غم اشک خواهد ریخت بر حاکم بهر چشمی که دوران توتیا سازد غبارم را

4 ره رسوایی از فرهاد و مجنون یافتم خالی ز خار و خس زمانه پاک کرده رهگذارم را

1 ز ضعف تاب تردد دگر نماند مرا خوشم که ضعف ز سرگشتگی رهاند مرا

2 فغان که آرزوی وصل آن دو چشم سیاه چو میل سرمه بخاک سیه نشاند مرا

3 تنم ز آتش دل می گداخت گر شب غم سرشگ آب بر آتش نمی فشاند مرا

4 جهانی از پی نظاره بر سرم شده جمع نگه کنید که سودا کجا رساند مرا

1 گر نقابی نبود مهر رخش را غم نیست تاب رخساره او هم ز نقابی کم نیست

2 نیست معلوم غم من همه عالم را همچو من غمزده در همه عالم نیست

3 می کند سجده بخاک سر کوی تو ملک هر که خاک سر کویت نبود آدم نیست

4 عقل را کرد برون عشق تو از خانه دل کین سراسیمه بهمرازی من محرم نیست

1 چنان بنهفته ضعف تن مرا لطف بدن او را که رفته عمرها نی او مرا دیده نه من او را

2 ز درد عشق و داغ هجر می نالم خوش آن رندی که نی اندیشه جانست و نی پروای تن او را

3 غمت در سینه دارم شمع را کی سوز من باشد ندارد جسم او جانی چه باک از سوختن او را

4 ندارد بر زبان جز راز عشقت شمع می دانم که آخر گشته بیرون می برند از انجمن او را