می نمایی رخ که خورشید جهان آراست این از فضولی غزل 347
1. می نمایی رخ که خورشید جهان آراست این
می زنی در عالمی آتش که رسم ماست این
تا بدرد عشق جان از تن نمی آید برون از فضولی غزل 348
1. تا بدرد عشق جان از تن نمی آید برون
درد عشق او ز جان من نمی آید برون
غم لعل ترا در سینه جا کردم که جان است این از فضولی غزل 349
1. غم لعل ترا در سینه جا کردم که جان است این
تمنای حیات جاودان دارم از آن است این
شد آن گل چهره باز از خانه با عزم سفر بیرون از فضولی غزل 350
1. شد آن گل چهره باز از خانه با عزم سفر بیرون
مرا صد قطره خونابه شد از چشم تر بیرون
نمی دانم چه بد کردم چرا رنجید یار از من از فضولی غزل 351
1. نمی دانم چه بد کردم چرا رنجید یار از من
که افکند از نظر برداشت چشم اعتبار از من
زدی چو در دلم آتش مکش چو شعله سر از من از فضولی غزل 352
1. زدی چو در دلم آتش مکش چو شعله سر از من
چو شمع سوختنم بین مباش بی خبر از من
ای دل از کار عشق عار مکن از فضولی غزل 353
1. ای دل از کار عشق عار مکن
عشق تا هست هیچ کار مکن
عاشقم جز عاشقی کاری نمی‌آید ز من از فضولی غزل 354
1. عاشقم جز عاشقی کاری نمی‌آید ز من
هست تقوی کار دشواری نمی‌آید ز من
چو شمع ز آتش دل اضطراب دارم من از فضولی غزل 355
1. چو شمع ز آتش دل اضطراب دارم من
دل پر آتش چشم و پر آب دارم من
حباب نیست ز خون گرد دیده تر من از فضولی غزل 356
1. حباب نیست ز خون گرد دیده تر من
هوای غیر تو بیرون شده است از سر من
شد واقف از خیال من آن مه بحال من از فضولی غزل 357
1. شد واقف از خیال من آن مه بحال من
نگذاشت فرق ضعف ز من تا خیال من
ای بر فراز مسند عزت مکان تو از فضولی غزل 358
1. ای بر فراز مسند عزت مکان تو
برتر ز هر چه برتر از آن نیست شان تو