ما را ز وصل دوست جدا می از فضولی بغدادی غزل 239
1. ما را ز وصل دوست جدا می کند فلک
باز این چه دشمنیست بما می کند فلک
کرد از خون جگر چرخ تنم از فضولی بغدادی غزل 240
1. کرد از خون جگر چرخ تنم را نمناک
که ز من گرد نیابد چو مرا سازد خاک
ای از تو بی دلان را درمان از فضولی بغدادی غزل 241
1. ای از تو بی دلان را درمان درد حاصل
ما نیز دردمندیم از ما مباش غافل
نچندانست مرا در غم هجران از فضولی بغدادی غزل 242
1. نچندانست مرا در غم هجران تو حال
که توان گفت و توان دید و توان کرد خیال
ز حد گذشت بدور تو بی قراری از فضولی بغدادی غزل 243
1. ز حد گذشت بدور تو بی قراری دل
مشو ز حال دل بی قرار من غافل
ای دل از دیده فزون دیده از فضولی بغدادی غزل 244
1. ای دل از دیده فزون دیده ز دل سوی تو مایل
دلم از دیده ترا می طلبد دیده ام از دل
متصل دارد سر سودای ابروی از فضولی بغدادی غزل 245
1. متصل دارد سر سودای ابروی تو دل
هیچ کس در سر چنین سودا ندارد متصل
بطرف طره دستار زیبی بست از فضولی بغدادی غزل 246
1. بطرف طره دستار زیبی بست یار از گل
چه سروست این که دارد برگ از نسرین و بار از گل
شب عیدست چندانی امان از فضولی بغدادی غزل 247
1. شب عیدست چندانی امان ای عمر مستعجل
که صبح آید کشد تیغ و کند قربانم آن قاتل
مه من از تو غم بی حساب دارد از فضولی بغدادی غزل 248
1. مه من از تو غم بی حساب دارد دل
هزار محنت و صد اضطراب دارد دل
زبان مرغ می داند مگر گل از فضولی بغدادی غزل 249
1. زبان مرغ می داند مگر گل
که دارد گوش بر فریاد بلبل
تا خط سبز تو پیدا شده بر از فضولی بغدادی غزل 250
1. تا خط سبز تو پیدا شده بر عارض آل
عارضت ماه تمامیست میان دو هلال