غزلیات در دیوان اشعار فارسی فضولی بغدادی

1 ز عشقت ناله زاری که من دارم ندارد کس همین بس کار من کاری که من دارم ندارد کس

2 چه باشد گر نباشد دردی و داغی چو من کس را نگار لاله رخساری که من دارم ندارد کس

3 ترحم می کند بر حال من هر کس که می بیند چنین بی رحم دلداری که من دارم ندارد کس

4 بحال خود ندیدم هیچکس را در پریشانی چه حالست این مگر یاری که من دارم ندارد کس

1 عاشقی رونق ز اطوار من حیران گرفت عشق از فرهاد صورت یافت از من جان گرفت

2 تا در آرد نقش شیرین را بمهمانی درو خانه در بیستون فرهاد سرگردان گرفت

3 گر سر دعوی ندارد بهر خون کوهکن بیستون را صورت شیرین چرا دامان گرفت

4 نیست لاله کوهکن انداخت سوی بیستون سینه پر خون که از داغ دل سوزان گرفت

1 شمع بزم بهجتم مهر مه روی تو بس مطلع خورشید اقبالم سر کوی تو بس

2 همچو نافه در سرم سودای مشک خشک نیست نافه عطر دماغم عقد گیسوی تو بس

3 بهر طاعت هر کسی را هست رو در قبله قبله من گوشه محراب ابروی تو بس

4 از رقیبان هست مستغنی حریم درگهت مانع وصل تو بیم تندی خوی تو بس

1 جانی که هست رسته ز آزار او کجاست آزاده که نیست گرفتار او کجاست

2 آسوده که داشته باشد فراغتی در دور غمزه های ستمگار او کجاست

3 صاحب دلی که در دل او نیست بار غم در آرزوی لعل گهربار او کجاست

4 من نیستم فتاده رفتار او همین افتاده که نیست ز رفتار او کجاست

1 به درد و محنت بسیار ما را یار می‌داند ولی کم می‌کند اظهار آن بسیار می‌داند

2 مگو با من چه ربطیست این که با دلدار دارد دل که آن سریست دل می‌داند و دلدار می‌داند

3 ازو دیدم وفا تا گریه شد کارم بحمدالله فتاده با کسی کارم که قدر کار می‌داند

4 به مقدار محبت می‌نماید لطف با هرکس غلام طبع آن طفلم که این مقدار می‌داند

1 چه عجب گر بدل از تیغ تو بیداد رسد شیشه را حال چه باشد که بفولاد رسد

2 هر دم از هجر تو بر چرخ رسانم فریاد بامیدی که مگر چرخ بفریاد رسد

3 مکن از آه من اکراه که شمع رخ تو نه چراغیست که او را ضرر از باد رسد

4 اثر بخت بد و نیک نگر کز شیرین کام خسرو برد آزار بفرهاد رسد

1 نشاطم می‌کشد چون از تنم پیکان برون آید که شاید دامن پیکان گرفته جان برون آید

2 نخواهم ماند زنده چون نجاتم دادی از هجران بمیرد هر شرر کز آتش سوزان برون آید

3 غباری کان مقیم درگهت تا شد نمی‌خواهد که گردد آدم وزان روضه رضوان برون آید

4 بهر چشمی که آید همچو دود از اشک تر سازد سیه‌بختی که او از آتش هجران برون آید

1 می‌کنم اظهار غم ساقی شرابم می‌دهد بی‌توقف هرچه می‌گویم جوابم می‌دهد

2 چون بیفشاند ثمر تحریک می‌یابد درخت چون نریزم اشک دوران اضطرابم می‌دهد

3 من به خود سرگشته عالم نیم دوران چرخ رشته کرده مرا از ضعف تابم می‌دهد

4 چون تو در هر تیر پیکانی ندارد چرخ دون می‌زند صد تیر تا یک قطره آبم می‌دهد

1 نه حبابست که پیدا ز سرشک ما شد اشک را آبله از سیر بپا پیدا شد

2 عاشقانراست بلا سلسله قید حیات بهمین واسطه مجنون حزین رسوا شد

3 بی نشان گشت دلم کز تو وفایی طلبید چون نشان یابم ازو در طلب عنقا شد

4 بست بر پای من از اشک غمت سلسله باز در عشق عجب سلسله بر پا شد

1 گفتمش دل ز غمت زار و حزین می‌باید گفت آری سخن اینست چنین می‌باید

2 گفتمش چشم تو در گوشه ابرو چه خوشست گفت پاکیزه‌نظر گوشه‌نشین می‌باید

3 گفتمش بهر چه از من بربودی دل و دین گفت شیدای بتان بی دل و دین می‌باید

4 گفتم افتاده خود را به چه سان می‌خواهی گفت رسوا شده روی زمین می‌باید