غزلیات در دیوان اشعار فیض کاشانی

1 دلم گرفت ازین خاکدان پر وحشت ره بهشت کدامست و منزل راحت

2 بلاست صحبت بیگانه و دیار غریب کجاست منزل مألوف و یار بی کلفت

3 زسینه گشت جدا و نیافت محرم راز نفس گره شده در کام ماند از غیرت

4 اگر بعالم غیبم دریچهٔ بودی زدودمی بنسیمی دمی ز دل کربت

1 گرانی از بدرون آید از در جنت برون روم زدر دیگر ای فلان همت

2 خیال قرب گرانان دلم گران دارد چو جای دیدن ایشان و کلفت صحبت

3 شود زدور چو سنگین عمامهٔ پیدا نعوذ بالله از این قوم فاقرؤا تبت

4 بسر ببسته و پیچیده حبلهای مسد برد زحبلش حمالهٔ الحطب غیرت

1 قد تجلی جماله جلوات و تبدی جلاله سطوات

2 لم یدع فی الصدور من قلب سلبه للقوب بالحرکات

3 لم یذر فی الرؤس من عقل قهره للعقول باللمخات

4 من رای مرهٔ محاسنه حار فیها و حام فی الفلوات

1 یک نظر مستانه کردی عاقبت عقل را دیوانه کردی عاقبت

2 با غم خود آشنای کردی مرا از خودم بیگانه کردی عاقبت

3 در دل من گنج خود کردی نهان جای در ویرانه کردی عاقبت

4 سوختی در شمع رویت جان من چارهٔ پروانه کردی عاقبت

1 بدل و بجان زد آتش سبحات حسن و زیبت بجهان فکند شوری حرکات دلفریبت

2 دل عالمی زجا شد زتجلی جمالت دو جهان بهم برآمد زکرشمهٔ غریبت

3 تو گل کدام باغی چه شود دهی سراغی که برم بدیده و سر نه بدامن بجیبت

4 گل گلشن وفائی همه مهری و وفائی چه شود که گوش داری بفغان عندلیبت

1 بکجا روم زدستت بچه سان رهم زشستت همه جا رسیده شستت همه را گرفته دستت

2 بکشی بشست خویشم بکشی بدست خویشم بکش و بکش که جانم بفدای دست و شستت

3 بمن فقیر مسکین چو گذر کنی بیفکن نظری چنانکه دانی بزکوهٔ چشم مستت

4 بنوازی ار گدائی به تفقد و عطائی نکنی ازین زبانی نرسد از آن شکستت

1 اگر راه یابم ببوم و برت سراپا قدم گردم آیم برت

2 بکویت بیابم اگر رخصتی ببوبت کنم عیش در کشورت

3 ندارم شکیب از تو ای جان من تو آئی برم یا من آیم برت

4 قدم رنجه فرما بیا بر سرم بقربان پایت بگرد سرت

1 گل بنفشه دمیدن گرفت گرد عذارت نه چشم بد نگریدن گرفت گرد عذارت

2 غلط نه این ونه آن دودآه عاشق زارت بلند گشت و رسیدن گرفت گرد عذارت

3 نه آنجمال دلاویز بس که داشت حلاوت سپاه مور چریدن گرفت گرد عذارت

4 غلط که آهوی چشم توکرد نافه گشائی نسیم مشک وزیدن گرفت گرد عذارت

1 گفتم چه چاره سازم با عشق چاره سوزت گفتا که چاره آورد این کارها بروزت

2 گفتم که سوخت جانم در آتش فراقت گفتا که کار خامست باید جفا هنوزت

3 گفتم زسوز هجران آمد مرا بلب جان گفتا که سازی آخر سربرکند زسوزت

4 گفتم تموز هجران در من فکند آتش گفتا بهار وصلی آید پس از تموزت

1 اگر ساغر دهد ساقی ازین دست بیک پیمانه از خود میتوان رست

2 حریفانرا چه حاجت با شرابست اشارتهای ساقی میکند مست

3 چه لازم روی از مادر کشیدن بمژگان هم دل ما می توان خست

4 به بستن من خوشم تو با شکستن بنو هر لحظه عهدی میتوان بست