هر دل که عشق ورزد از ما و من از فیض کاشانی غزل 417
1. هر دل که عشق ورزد از ما و من برآید
کوشم بجان درین کار تا جان ز تن برآید
زهر فراق نوشم تا کام من برآید از فیض کاشانی غزل 418
1. زهر فراق نوشم تا کام من برآید
بهر وصال کوشم تا جان ز تن برآید
بیاد یار در خلوت نشستم تا از فیض کاشانی غزل 419
1. بیاد یار در خلوت نشستم تا چه پیش آید
ره اغیار را بر خویش بستم تا چه پیش آید
بشارت کز لب ساقی دگر می صاف از فیض کاشانی غزل 420
1. بشارت کز لب ساقی دگر می صاف می‌آید
صفای سینه داده بر سر انصاف می‌آید
سینه را چاک چاک خواهم دید از فیض کاشانی غزل 421
1. سینه را چاک چاک خواهم دید
لشگر غم هلاک خواهم دید
یاران ز چشم دل برخ یار بنگرید از فیض کاشانی غزل 422
1. یاران ز چشم دل برخ یار بنگرید
بلبل شوید و رونق گلزار بنگرید
شکر افشان دهانش نگرید از فیض کاشانی غزل 423
1. شکر افشان دهانش نگرید
لبن آلوده لبانش نگرید
گذشت موسم غم فصل وصل یار از فیض کاشانی غزل 424
1. گذشت موسم غم فصل وصل یار رسید
نوای دلکش بلبل به نوبهار رسید
عیش دنیا به جز خسان نرسید از فیض کاشانی غزل 425
1. عیش دنیا به جز خسان نرسید
جز ریاضت به عاقلان نرسید
سوخت هرچند دل بجان نرسید از فیض کاشانی غزل 426
1. سوخت هرچند دل بجان نرسید
کارد غم به استخوان نرسید
در جان و دل چو آتش عشقش علم از فیض کاشانی غزل 427
1. در جان و دل چو آتش عشقش علم کشید
سلطان صبر رخت به ملک عدم کشید