علی الصباح نوید هو الغفور از فیض کاشانی غزل 405
1. علی الصباح نوید هو الغفور رسید
شراب در تن مخمور جان تازه دمید
بیا بیا که نوید از جناب دوست از فیض کاشانی غزل 406
1. بیا بیا که نوید از جناب دوست رسید
که عید تو منم و عود مینماید عید
دلم از کشمکش خوف و رجا بسکه از فیض کاشانی غزل 407
1. دلم از کشمکش خوف و رجا بسکه طپید
همگی خون شد واز رهگذر دیده چکید
مژدهٔ از هاتف غیبم رسید از فیض کاشانی غزل 408
1. مژدهٔ از هاتف غیبم رسید
قفل جهانرا غم ما شد کلید
هر که روی تو ندید از دو جهان از فیض کاشانی غزل 409
1. هر که روی تو ندید از دو جهان هیچ ندید
هر که نشنید ز تو هیچ کلامی نشنید
خدای عزوجل گر ببخشدم شاید از فیض کاشانی غزل 410
1. خدای عزوجل گر ببخشدم شاید
سزای بندگیش چون ز من نمی‌آید
در سر چو خیال تو درآید از فیض کاشانی غزل 411
1. در سر چو خیال تو درآید
درهای فرح برخ گشاید
شکر تو چسان کنم که شاید از فیض کاشانی غزل 412
1. شکر تو چسان کنم که شاید
از جز تو ثنای تو نیاید
زاهدم گفت زهد می‌باید از فیض کاشانی غزل 413
1. زاهدم گفت زهد می‌باید
از من این کارها نمی‌آید
زهد و تقوی ز من نمی‌آید از فیض کاشانی غزل 414
1. زهد و تقوی ز من نمی‌آید
میکنم آنچه عشق فرماید
جان سوختهٔ روئیست پروانه از فیض کاشانی غزل 415
1. جان سوختهٔ روئیست پروانه چنین باید
دل شیفتهٔ روئیست پروانه چنین باید
عاشقی را جگری می‌باید از فیض کاشانی غزل 416
1. عاشقی را جگری می‌باید
احتمال خطری می‌باید