رو بحق آوری ای جان چه شود از فیض کاشانی غزل 393
1. رو بحق آوری ای جان چه شود
نروی همره شیطان چه شود
شود شود که دلم سوی حق ربوده از فیض کاشانی غزل 394
1. شود شود که دلم سوی حق ربوده شود
بجذبهٔ همه اخلاق من ستوده شود
ز نکتهای بیانت خرد فزوده از فیض کاشانی غزل 395
1. ز نکتهای بیانت خرد فزوده شود
ز لطف‌های نهانت نبوده بوده شود
شود که از دهنت بوسهٔ ربوده از فیض کاشانی غزل 396
1. شود که از دهنت بوسهٔ ربوده شود
شود که از دل من عقدهٔ گشوده شود
جور ز حد ببر مگو جور زیاد از فیض کاشانی غزل 397
1. جور ز حد ببر مگو جور زیاد میشود
از نظری بروی تو جور تو داد میشود
خواست دلم که ماتمم سور شود از فیض کاشانی غزل 398
1. خواست دلم که ماتمم سور شود نمیشود
از سرم آتش هوا دور شود نمیشود
بی‌دل و جان بسر شود بی‌تو از فیض کاشانی غزل 399
1. بی‌دل و جان بسر شود بی‌تو بسر نمیشود
بی دو جهان بسر شود بی‌تو بسر نمیشود
ای دل مخواه کام که حاصل نمیشود از فیض کاشانی غزل 400
1. ای دل مخواه کام که حاصل نمیشود
حق از برای کام تو باطل نمیشود
دل گر غمین شود شده باشد چه از فیض کاشانی غزل 401
1. دل گر غمین شود شده باشد چه میشود
جان گر حزین شود شده باشد چه می شود
جان از لطافت بدنش تازه میشود از فیض کاشانی غزل 402
1. جان از لطافت بدنش تازه میشود
دل از حلاوت سخنش تازه میشود
نهادم سر بفرمانش بکن گوهر از فیض کاشانی غزل 403
1. نهادم سر بفرمانش بکن گوهر چه میخواهد
سرم شد گوی چوگانش بکن گوهر چه میخواهد
عشق بدل گاه درد گاه دوا میدهد از فیض کاشانی غزل 404
1. عشق بدل گاه درد گاه دوا میدهد
جمله امراض را عشق شفا میدهد