گاهی به غمزه‌ای دلی آباد از فیض کاشانی غزل 357
1. گاهی به غمزه‌ای دلی آباد میکند
گاهی به لطف غم‌زده‌ای شاد میکند
زور بازوی یقینش رفع هر شک از فیض کاشانی غزل 358
1. زور بازوی یقینش رفع هر شک میکند
هر که اواز لوح هستی خویش را حک میکند
غمزهٔ چشم پرفنت سحر حلال از فیض کاشانی غزل 359
1. غمزهٔ چشم پرفنت سحر حلال میکند
بیسخن آن لب و دهان وصف جمال میکند
سوی این دون گدا آنشاه کی از فیض کاشانی غزل 360
1. سوی این دون گدا آنشاه کی رو میکند
التفاتی از سگش میخواهم او کی میکند
این دل سرگشته خود را جستجو از فیض کاشانی غزل 361
1. این دل سرگشته خود را جستجو کی میکند
عمر شد سوی صراط الله رو کی میکند
اهل معنی همه جان هم و جانان از فیض کاشانی غزل 362
1. اهل معنی همه جان هم و جانان همند
عین هم قبله هم دین هم ایمان همند
این فقیهان که بظاهر همه از فیض کاشانی غزل 363
1. این فقیهان که بظاهر همه اخوان همند
گر به باطن نگری دشمن ایمان همند
خوش آنکه کشتگان غمش را ندا از فیض کاشانی غزل 364
1. خوش آنکه کشتگان غمش را ندا کنند
تا وعده‌های وفا را وفا کنند
شاهدان گر جلوه بر ایمان از فیض کاشانی غزل 365
1. شاهدان گر جلوه بر ایمان کنند
کفر و ایمان هر دو را یکسان کنند
دل عالم حسن تو کی رنج و تعب از فیض کاشانی غزل 366
1. دل عالم حسن تو کی رنج و تعب بیند
گر عالم عقل آید صد عیش و طرب بیند
آنان که ره عالم ارواح بپویند از فیض کاشانی غزل 367
1. آنان که ره عالم ارواح بپویند
مردانه ز آلایش تن دست بشویند
یار را با تو کار خواهد بود از فیض کاشانی غزل 368
1. یار را با تو کار خواهد بود
کارها را شمار خواهد بود