خوشا آنکو انابت با خدا کرد از فیض کاشانی غزل 262
1. خوشا آنکو انابت با خدا کرد
بحق پیوست و ترک ماسوا کرد
آمد شبی خیالش در صدر سینه از فیض کاشانی غزل 263
1. آمد شبی خیالش در صدر سینه جا کرد
در مسجد خرابی بتخانه‌ای بنا کرد
روی در روی یار باید کرد از فیض کاشانی غزل 264
1. روی در روی یار باید کرد
پشت بر کار و بار باید کرد
عشق آمد و عقل را بدر کرد از فیض کاشانی غزل 265
1. عشق آمد و عقل را بدر کرد
فرزند نگر چه با پدر کرد
لعل لب تو چه با شکر کرد از فیض کاشانی غزل 266
1. لعل لب تو چه با شکر کرد
وان لؤلؤ تر چه با گهر کرد
خوش بود عدم هستی ما را که از فیض کاشانی غزل 267
1. خوش بود عدم هستی ما را که خبر کرد
این مایهٔ آشوب و بلا را که خبر کرد
تا مرا عشق تو با دیوانگان از فیض کاشانی غزل 268
1. تا مرا عشق تو با دیوانگان زنجیر کرد
فارغم از خدمت استاد و جور پیر کرد
ای مسلمانان مرا عشق جوانی از فیض کاشانی غزل 269
1. ای مسلمانان مرا عشق جوانی پیر کرد
پای دل را کافری در زلف خود زنجیر کرد
واعظ بمنبر آمد و بیهوده از فیض کاشانی غزل 270
1. واعظ بمنبر آمد و بیهوده ساز کرد
در حق هر گروه سر حرف باز کرد
یار آمد از درم سحری در فراز از فیض کاشانی غزل 271
1. یار آمد از درم سحری در فراز کرد
برقع گشود و روی چو خورشید باز کرد
دم بدم از تو یاد خواهم کرد از فیض کاشانی غزل 272
1. دم بدم از تو یاد خواهم کرد
هوش جانرا زیاد خواهم کرد
دل زاغبار پاک خواهم کرد از فیض کاشانی غزل 273
1. دل زاغبار پاک خواهم کرد
لشگر غم هلاک خواهم کرد