کاش از جانان رسد پیغام تلخ از فیض کاشانی غزل 215
1. کاش از جانان رسد پیغام تلخ
تا کسی شیرین کند زان کام تلخ
تا کی ز صلاح من و زهد تو بگویند از فیض کاشانی غزل 216
1. تا کی ز صلاح من و زهد تو بگویند
ای کاش برین شهرت بی‌اصل بمویند
اهتدوا بالعشق طلاب الرشد از فیض کاشانی غزل 217
1. اهتدوا بالعشق طلاب الرشد
گم شود آنکو ره دیگر رود
آن شوخ که داد دلبری داد از فیض کاشانی غزل 218
1. آن شوخ که داد دلبری داد
در فن ستمگریست استاد
هرکجا بود خوبی در فنون حسن از فیض کاشانی غزل 219
1. هرکجا بود خوبی در فنون حسن استاد
در رموز معشوقی از تو میبرد ارشاد
غم کشت مرا ز دست غم داد از فیض کاشانی غزل 220
1. غم کشت مرا ز دست غم داد
فریاد ز غم هزار فریاد
داد از غم عشقت ای صنم داد از فیض کاشانی غزل 221
1. داد از غم عشقت ای صنم داد
فریاد ز تو هزار فریاد
ز خویش دست نداریم هرچه بادا از فیض کاشانی غزل 222
1. ز خویش دست نداریم هرچه بادا باد
سری ز پوست بر آریم هرچه بادا باد
تن در بلای عشق دهم هر چه باد از فیض کاشانی غزل 223
1. تن در بلای عشق دهم هر چه باد باد
سر در قفای عشق نهم هر چه باد باد
از آن میان نزنم دم که مو نمی‌گنجد از فیض کاشانی غزل 224
1. از آن میان نزنم دم که مو نمی‌گنجد
و زان دهان که در و گفتگو نمی‌گنجد
ز قرب دوست چگویم که مو نمی‌گنجد از فیض کاشانی غزل 225
1. ز قرب دوست چگویم که مو نمی‌گنجد
ز بعد خود که درو گفت‌وگو نمی‌گنجد
کشد هر جنس جنس خود سخن گرد از فیض کاشانی غزل 226
1. کشد هر جنس جنس خود سخن گرد سخن گردد
دل از خود چون بتنک آید بگرد آن دهن گردد