سحر دل، خود به خود فریاد می‌کرد از فایز دوبیتی 49
1. سحر دل، خود به خود فریاد می‌کرد
از این فریاد، خاطر شاد می‌کرد
...
سحر، دل ناله‌های زار می‌کرد از فایز دوبیتی 50
1. سحر، دل ناله‌های زار می‌کرد
چنان که دیده را خونبار می‌کرد
...
بتم سرپنجه با لوح و قلم زد از فایز دوبیتی 51
1. بتم سرپنجه با لوح و قلم زد
زمین و آسمان از نو به هم زد
...
اگر آهی کشم افلاک سوزد از فایز دوبیتی 52
1. اگر آهی کشم افلاک سوزد
در و دشت و بیابان پاک سوزد
...
دل من همچو هدهد در سبا شد از فایز دوبیتی 53
1. دل من همچو هدهد در سبا شد
خیالم چون سلیمان در قفا شد
...
سر و زلف تو آشوب جهان شد از فایز دوبیتی 54
1. سر و زلف تو آشوب جهان شد
اسیر زلف تو پیر و جوان شد
...
دلم از فرقت روی تو خون شد از فایز دوبیتی 55
1. دلم از فرقت روی تو خون شد
سرشکم چون رخ تو لاله‌گون شد
...
بهار آمد زمین فیروزه‌گون شد از فایز دوبیتی 56
1. بهار آمد زمین فیروزه‌گون شد
به عزم سیر، دلدارم برون شد
...
بتا ختم رسل پیغمبری شد از فایز دوبیتی 57
1. بتا ختم رسل پیغمبری شد
به من روشن صفات دلبری شد
...
دلم را جز تو کس دلبر نباشد از فایز دوبیتی 58
1. دلم را جز تو کس دلبر نباشد
به جز شور توام در سر نباشد
...
بهشت از روی تو بهتر نباشد از فایز دوبیتی 59
1. بهشت از روی تو بهتر نباشد
ز حوران حسن تو کمتر نباشد
...
مرا تا دل به تن تسلیم کردند از فایز دوبیتی 60
1. مرا تا دل به تن تسلیم کردند
همی مهر بتان تعلیم کردند
...