دوبیتی‌ها فایز

1 شب آمد تا شب وصلم دهد یاد دهد خاک وجودم جمله بر باد

2 یقین می‌سوخت فایز ز آتش دل نمی‌کردش گر آب دیده امداد

1 نه یادم می‌کنی نه می‌روی یاد به نیکی باد یادت ای پریزاد

2 عجب نبود کنی فایز فراموش فراموشی‌ست رسم آدمیزاد

1 به دل گفتم مکن اینقدر فریاد که اندر خرمن صبر آتش افتاد

2 بسوزد هستی فایز، سراپا گهی کان چشم شهلا آیدم یاد

1 سهی سرو، این قد و بالا ندارد گل احمر چنین سیما ندارد

2 نه در جنت، نه باغ خلد، فایز خدا حوری چنین زیبا ندارد

1 بتی کز ناز پا بر دل گذارد ستم باشد که پا بر گل گذارد

2 تمنایی که دارد یار فایز به چشم ما قدم مشکل گذارد

1 مرا هم ساق و هم زانو کند درد کمر با ساعد و بازو کند درد

2 به هر عضو تو فایز پیری آمد جوانی رفت و جای او کند درد

1 ره عشق است باید زان حذر کرد به اول گام باید ترک سر کرد

2 نه راه هرکس است این راه، فایز خوشا آن شیردل کاو این سفر کرد

1 دو چشمت چون به چشمانم نگه کرد لب لعل و رخت روزم سیه کرد

2 مکن عشوه دگر بر فایز زار که ابروی کجت جانم تبه کرد

1 سحر دل، خود به خود فریاد می‌کرد از این فریاد، خاطر شاد می‌کرد

2 سراپا شمع سان می‌سوخت فایز مگر عهد جوانی یاد می‌کرد

1 سحر، دل ناله‌های زار می‌کرد چنان که دیده را خونبار می‌کرد

2 شکایت‌های ایام جوانی به فایز یک به یک اظهار می‌کرد