غزلیات در دیوان اشعار بابافغانی شیرازی
1 آزاد تر از بلبل باغست دل ما کبک قفس کنج فراغست دل ما
2 صد گونه شراب از قدح دیده کشیده فارغ زصراحی و ایاغست دل ما
3 بی مرغ کباب و می چون چشم کبوتر افروخته چون دیده ی زاغست دل ما
4 آسوده زآب خضر و ساغر جمشید در روغن خود تازه دماغست دل ما
1 خوبی همین کرشمه و ناز و خرام نیست بسیار شیوه هست بتان را که نام نیست
2 کامی ندید از تو دل نامراد من جایی که نامرادی عشقست کام نیست
3 ماییم و آه نیمشب و ناله ی سحر اهل فراق را طلب صبح و شام نیست
4 گاهی صبا ببوی تو جان بخشدم ولی افسوس کاین نسیم عنایت مدام نیست
1 دلم ز روز بد خویش ماتمی دارد چه ماتمست که اندوه عالمی دارد
2 خراب حالم و با کس نمی توانم گفت خوشا کسی که بهر حال محرمی دارد
3 مراد ما به میان سهی قدان بستند ولی چه سود که بس جای محکمی دارد
4 امید هست که از باغ وصل گل چینم هنوز دیده ی خونین دلان نمی دارد
1 سیمای توام در دل پر نور نگنجد نور شجر حسن تو در طور نگنجد
2 در حلقه ی دلها ز صدای نی تیرت شوریست که در انجمن سور نگنجد
3 بر کنگره ی وحدت و بردار حقیقت غیر از سر شوریده ی منصور نگنجد
4 از رشک گریبان تو داغست دل من چندانکه درو مرهم کافور نگنجد
1 روزی فلکم پیش در او نرسانید بختم بقبول نظر او نرسانید
2 عشقم تن چون موی بروز سیه افگند یکبار در آغوش و بر او نرسانید
3 زانم چه که بر اوج رسد اختر طالع بر حال بدم چون اثر او نرسانید
4 آخر دهن آلوده شد از صحبت عاشق لب گر چه بخون جگر او نرسانید
1 دیوانه ام مرا سخن واژگون بسست در نامه ام حکایت عشق و جنون بسست
2 یکچند نیز ناله ی ما می توان شنید ای مست عیش زمزمه ی ارغنون بسست
3 بهر هلاک خویش چه آیم به بزم تو؟ این یک نظر که می نگرم از برون بسست
4 تا چند رنج خاطرم از دیدن رقیب عمری بدرد دل گذراندم کنون بسست
1 بمجلسی که تویی می دگر نمی گنجد چه جای می که گلاب و شکر نمی گنجد
2 بنوش از دل عاشق میی که می خواهی که در خرابه ی ما جام زر نمی گنجد
3 چه حالتست که در جام عیش مسکینان بغیر شربت خون جگر نمی گنجد
4 محبت تو چنان ساخت سیرم از عالم که در مزاج دلم خواب و خور نمی گنجد
1 رسید آن شمع و از هر جانبی پروانه می‌جوید پریشان کرده کاکل عاشق دیوانه می‌جوید
2 ز بدخویی و مستی خون کند در کاسه‌ام اکنون که پیمان‌بسته با میگون‌لبی پیمانه می‌جوید
3 رود تنها و نگذارد که باشم همره و دانم که همتای خود آن گوهر کدامین دانه می‌جوید
4 چگویم کان بهشتی از هوای گل‌رخی چون خود چو آتش گشته در کوی ملامت خانه می‌جوید
1 بیا که ساقی ما باده ی طهور دهد ندیم بزم، ندای هوالغفور دهد
2 دلم بمجلس مستان حق پرست کشید که داد عیش در آن زمره ی حضور دهد
3 قدم براه نه ایدل که آب نزدیکست اگرچه خضر رهت وعده های دور دهد
4 دلی که نقد حیاتست پیش وقت شناس چرا ز دست بسودای قصر و حور دهد
1 آه کان ابرو کمان چشم سیاه از ناز بست پرده ی نیلوفری بر نرگس غماز بست
2 داد از آن سلطان که در مجلس بصد ناز و نیاز باز کردم صد رهش تیغ از میان و باز بست
3 تا چه افسون خواند آن لعل سخنگو روز وصل کاینچنین محکم زبان و گوش اهل راز بست
4 می رسد در گوشم آواز و ندانم از کجاست ترک من گویا بعزم صید طبل باز بست