ما را ز نوبهار گل از بابافغانی شیرازی غزل 120
1. ما را ز نوبهار گل روی او ببست
مد نظر بنفشه ی خود روی او بسست
دمی که آن گل خندان از بابافغانی شیرازی غزل 121
1. دمی که آن گل خندان بقصد خون منست
ز خوی نازک او نیست از جنون منست
ماه رخسار تو آیینه از بابافغانی شیرازی غزل 122
1. ماه رخسار تو آیینه ی مقصود منست
دانه ی خال برو اختر مسعود منست
خوبان که ز ملک دلشان از بابافغانی شیرازی غزل 123
1. خوبان که ز ملک دلشان چشم خراجست
حق نظرست آنکه ستانند نه باجست
ما را نه میل باغ و از بابافغانی شیرازی غزل 124
1. ما را نه میل باغ و نه پروای بلبلست
فریاد ما ز جلوه ی آن روی چون گلست
عاشقان را دم گرم از بابافغانی شیرازی غزل 125
1. عاشقان را دم گرم و نفس سرد بسست
گرمی و گل نبود اشک و رخ زرد بسست
عیدست و نوبهار و از بابافغانی شیرازی غزل 126
1. عیدست و نوبهار و چمن سبز و خرمست
ماییم و روی دوست که نوروز عالمست
چمن ز سایه ی سروت از بابافغانی شیرازی غزل 127
1. چمن ز سایه ی سروت چو گلشن ارمست
نهال قد ترا آب خضر در قدمست
در دلم سوزی عجب از از بابافغانی شیرازی غزل 128
1. در دلم سوزی عجب از عشق زیبا دلبریست
دوزخی در جانم از داغ بهشتی پیکریست
چمن شکفت و نسیمی از بابافغانی شیرازی غزل 129
1. چمن شکفت و نسیمی ز هر گلی برخاست
ز هر نهال گلی بانگ بلبلی برخاست
آزاد بلبلی که بدام از بابافغانی شیرازی غزل 130
1. آزاد بلبلی که بدام بلا نسوخت
ترک هوس گرفت وز باد هوا نسوخت
خود رای من بخلوت از بابافغانی شیرازی غزل 131
1. خود رای من بخلوت رازت پناه چیست
در بسته یی بروی غریبان گناه چیست