غزلیات در دیوان اشعار بابافغانی شیرازی

1 مرو ای همنشین بیرون نگه در آتش من کن چراغ گلخن از داغ دل دیوانه روشن کن

2 برون آ سرو من امشب چراغ حسن بر کرده فضای کوی خود بر عاشقان وادی ایمن کن

3 دلی دارم مثال آینه ای طوطی قدسی بیا چون صورت خود یکزمان آنجا نشیمن کن

4 فگندم خار خاری در دل از نظاره هر گل من دیوانه را بی او که گفت آهنگ گلشن کن

1 غمت خوردم که روزی با تو چون گل هم‌نفس باشم نه چون وقت گل آید در شمار خار و خس باشم

2 مرا از سوختن شد دولت پروانگی حاصل چرا بیخود به شهد عیش مایل چون مگس باشم

3 مرا جذب عتابت می‌کشد در بزم وصل آخر چه غم گر چند روزی از رقیبان بازپس باشم

4 ز ترک خویش چون عنقا توان شد در جهان پنهان چرا در قید تن درمانده چون مرغ قفس باشم

1 مرا که تیره شد از کثرت گناه چراغ چه سود آنکه درآرم بپیشگاه چراغ

2 خراب کوی مغانم که نیمشب چو روم مهی ز هر طرف آرد به پیش راه چراغ

3 درآ بمیکده و اعتقاد روشن کن که می برند از آنجا بخانقاه چراغ

4 چرا چو گلخنیان دل بخاک تیره نهی ترا که خانه سپهرت و مهر و ماه چراغ

1 چشم من از نظارهٔ آن زلف مشک‌بو چون نافهٔ تری‌ست که خون می‌چکد از او

2 یک قطره خون سوختهٔ خال گلرخی‌ست هر غنچهٔ بنفشه که بینم به طرف جو

3 خونابه‌ای که می‌کشم از تیغ عشق تو چون آب زندگی به گلو می‌رود فرو

4 خواهم چو گل سفینهٔ دل را ورق ورق هر یک ورق به دست نگاری فرشته‌خو

1 رفتیم و هر چه بود بعالم گذاشتیم دنیا و محنتش همه با هم گذاشتیم

2 قطع نظر ز حاصل ده روزه ی جهان این منزل خراب مسلم گذاشتیم

3 دور زمانه چون نکند هفته یی وفا دست از شمار این درم کم گذاشتیم

4 گل رنگ ما نداشت گذشتیم از سرش می بیتو خوش نبود هماندم گذاشتیم

1 قدح بیار که من خانه سوز و دیر پرستم ز جام جرعه چه خیزد سرقرابه شکستم

2 گهی شکایت مستی و گاه طعنه ی توبه نرسته ام ز زبانها بهر طریق که هستم

3 بمجلسی که رسیدم سپند بودم و آتش کدام روز ببزمی برای عیش نشستم

4 هزار خار کشیدم ز دیده بر سر کویش که هیچ کس ز ترحم گلی نداد به دستم

1 ای فروغ جوهر حسنت برون از خط و خال معنیی داری که نتوان صورتش بستن خیال

2 می کشی و زنده می سازی ز تأثیر نظر جان فدای شیوه ی چشم تو ای مشگین غزال

3 آتش انگیزد ز دلها جلوه ی سرو قدت در کدام آب و هوا پرورده آمد این نهال

4 کار دل با معنی حسن تو افتادست و بس خواه در روز جدایی خواه در شام وصال

1 کی بود ای گل که تنگت در دل شیدا کشم چند ناز سرو و جور غنچهٔ رعنا کشم

2 بی‌گل روی تو در خلوت‌سرای چشم و دل خوش نباشد گر هزاران صورت زیبا کشم

3 می‌کشم دامن ز گرد راهت از غیرت ولی گر دهد دستم روان در دیدهٔ بینا کشم

4 چند دور از چشمهٔ نوش تو از درد فراق سر نهم در آب شور دیده و دریا کشم

1 ما بهر ساقیان دل فرزانه سوختیم مجموعه ی خیال بمیخانه سوختیم

2 آبی بر آتش دل ما هیچ کس نزد چندانکه پیش محرم و بیگانه سوختیم

3 ما را کسی در انجمن خویش ره نداد چون بیکسان بگوشه ی ویرانه سوختیم

4 غمخوار گو مسوز سپند از برای ما ما چون در آتش دل دیوانه سوختیم

1 زبان در ذکر و در دل نقش زلف یار می بندم مسلمانی اگر اینست من زنار می بندم

2 بتنگ از من در و دیوار من از بهر دیداری چو نقش خامه خود را بر در و دیوار می بندم

3 دمادم شکر و بادام او در عشوه با مردم من از غیرت نمک بر دیده ی خونبار می بندم

4 مرا غمهای دیگر می کشد در عشق مهرویان ز تاب درد تهمت بر دل افگار می بندم