تا کی نشان خویش بظلمت از بابافغانی شیرازی غزل 562
1. تا کی نشان خویش بظلمت فرو بری
یکرنگ عشق باش که نامی برآوری
هر گه فسانه من مجنون از بابافغانی شیرازی غزل 563
1. هر گه فسانه من مجنون هوس کنی
نشنیده یی هزار یکی از چه بس کنی
دلا بی نقد جان راه از بابافغانی شیرازی غزل 564
1. دلا بی نقد جان راه سر کویش نپیمایی
که نتوان رفت راه کعبه تا نبود توانایی
نشستی با شراب و رود از بابافغانی شیرازی غزل 565
1. نشستی با شراب و رود تا در خونم افگندی
بشو دست از وجود من که در جیحونم افگندی
بس تازه و تری چمن از بابافغانی شیرازی غزل 566
1. بس تازه و تری چمن آرای کیستی
نخل امید و شاخ تمنای کیستی
گر آن بودی که بختم از بابافغانی شیرازی غزل 567
1. گر آن بودی که بختم نیکخواه خویشتن بودی
سرم در پای ترک کج‌کلاه خویشتن بودی
هر نفس نالد گرفتاری از بابافغانی شیرازی غزل 568
1. هر نفس نالد گرفتاری بعشق نوگلی
نیست خالی یکدم این باغ از نوای بلبلی
ای چشم ترا جانب هر از بابافغانی شیرازی غزل 569
1. ای چشم ترا جانب هر ذره نگاهی
وی در دل هر ذره ز مژگان تو راهی
منم و سر ارادت چو از بابافغانی شیرازی غزل 570
1. منم و سر ارادت چو سگان بر آستانی
بجبین ز مهر داغی برخ از وفا نشانی
سرم در راه آن سرو از بابافغانی شیرازی غزل 571
1. سرم در راه آن سرو خرامان خاک بایستی
بر او آمد شد آن قامت چالاک بایستی
بگشای پرده از گل از بابافغانی شیرازی غزل 572
1. بگشای پرده از گل رخسار اندکی
آبی نما بتشنه ی دیدار اندکی
تو و حسن و کامرنی از بابافغانی شیرازی غزل 573
1. تو و حسن و کامرنی من و عشق و نامرادی
که بروی خویش بستم در خرمی و شادی