غزلیات در دیوان اشعار بابافغانی شیرازی

1 اگر یاد آرمش یکدم که از دل غم برد بیرون غمی آید که بازم بیخود از عالم برد بیرون

2 بود از مردنم دشوارتر دلسوزی همدم چه باشد گر ز بالین من این ماتم برد بیرون

3 خراش سینه افزون می کند ناز طبیبانم خوشا بیهوشیی کز دل غم مرهم برد بیرون

4 هم از نظاره اش آخر ز بیدادی شوم کشته کسی جان از بلای عشقبازی کم برد بیرون

1 خوش آن مستی که چون بر آستان او جبین مالم گهی خاک رهش بوسم گهی رخ بر زمین مالم

2 درون پردرد و لب پرخنده این حالت بدان ماند که خون دل خورم پنهان و لب بر انگبین مالم

3 مسلمانی تو هم، ای تندخو رحمی نما تا کی رخ از بهر شفاعت در ره مردان دین مالم

4 برای آنکه در دل تازه ماند زخم پیکانش ز شوق بوی زلفش بر جراحت مشک چین مالم

1 هر دم از بزم طرب آن دلنواز آید برون چون مرا بیند رود از ناز و باز آید برون

2 چون برون آید بقصد کشتنم آن سرو ناز جان باستقبال او با صد نیاز آید برون

3 خوشدلم از سنگ بیدادش که لطف و رحمتست هر چه از چنگ بتان عشوه ساز آید برون

4 بگذرانید از سر آن کوی تابوت مرا تا بتقریب نماز آن سرو ناز آید برون

1 گرچه طور رندی و بدنامی از حد می‌برم کافرم گر شمه‌ای از حال خود بد می‌برم

2 هر زمان سنگ جفایی بر سفالم می‌خورد کوه کوه درد زین طاق زبرجد می‌برم

3 هیچ کس آگه نشد از آتش پنهان من می‌روم زین خاکدان وین داغ با خود می‌برم

4 نیش می‌گردد اگر بر نوش می‌بندم امید نی شود گر دست نزدیک تبرزد می‌برم

1 نبیند از حیا هرگز کسی دامان پاک او گواه دامن پاکست چشم شرمناک او

2 تنش در پیرهن بینند و رخسارش در آیینه همین باشد صفای عاشقان سینه چاک او

3 رقیب خیره پندارد که دارد پیش او قدری نمی داند که آن بدخوی می خواهد هلاک او

4 دلم تنگست بگذار ای معلم تا سخن گوید که بردارد غباری از دلم تقریر پاک او

1 ز غم جان می‌دهم چون دلربای خود نمی‌بینم چه درد است این که جز مردن دوای خود نمی‌بینم

2 سزد گر سر نهم در دشت و از عالم روم بیرون که در کویت من سرگشته جای خود نمی‌بینم

3 به سودای تو گشتم آنچنان بیگانه از مردم که یک کس در همه شهر آشنای خود نمی‌بینم

4 من حیران به کوی آن پری دارم تماشایی که هرگز جانب محنت‌سرای خود نمی‌بینم

1 امیدم این نبود کزین در خجل روم با داغ دل در آیم و با درد دل روم

2 عشقم سبک عیار بر آورد پیش دوست دیگر در آتش که من منفعل روم

3 بگذار تا بخاک درش میرم ای رفیق من از کجا و باغ کجا، زیر گل روم

4 مستم چنانکه در دهن تیغ آبدار با جان پر ارادت و خون بحل روم

1 تا بکی در کنج خلوت گرد بیحاصل خوریم خیز تا این سجده ها در سایه سروی بریم

2 در دل اینست کان ساعت که محرمتر شدیم تا نگه کردیم پنداری که بیرون دریم

3 در حقیقت رند و زاهد هر دو نزدیک همند مشکلست اینجا تفاوت بلکه از یک جوهریم

4 صحبت زاهد خوشست اما گلستان دلکشست چند در یک خانه بنشینیم و درهم بنگریم

1 سروت که لاله رنگ شد از باده ی زلال طوفان آتشست عیان در قبای آل

2 سر می کشد نهال قدت از دم مسیح در بوستان کیست بدین نازکی نهال

3 خوش آهویست چشم شکار افگنت ولی هرگز شکار کس نشد آن نازنین غزال

4 دُر در صدف اگر ز لطافت کند سخن یابد ز لعل و گوهر لطف تو گوشمال

1 دشمن شدی بیکدمه زاری که داشتم آیا کجا شد آن همه یاری که داشتم

2 چندان نمک زدی که بجان هم رسید کار در سینه آن جراحت کاری که داشتم

3 هر چند سوختیم دل از حال خود نگشت شد راست لاف پاک عیاری که داشتم

4 کاری نکرده در صدف سینه ی گلی آن گریه ی چو ابر بهاری که داشتم