صوفی ز کعبه رو به خرابات کرده‌ای از بابافغانی غزل 526
1. صوفی ز کعبه رو به خرابات کرده‌ای
نیک آمدی بیا که کرامات کرده‌ای
ای برده دل از دلبران حسنت زروی دلبری از بابافغانی غزل 527
1. ای برده دل از دلبران حسنت زروی دلبری
هر گوشه سرگردان تو، صد آفتاب خاوری
چند بسینه از هوس داغ جنون نهد کسی از بابافغانی غزل 528
1. چند بسینه از هوس داغ جنون نهد کسی
سر بکسی نمی نهی دل بتو چون نهد کسی
ای غنچهٔ تو در سخن از سر معنوی از بابافغانی غزل 529
1. ای غنچهٔ تو در سخن از سر معنوی
نخلت کرشمه‌بار ز انفاس عیسوی
گل شکفت و هر کسی دارد هوای گلشنی از بابافغانی غزل 530
1. گل شکفت و هر کسی دارد هوای گلشنی
ما و داغ آتشین رویی و کنج گلخنی
ای شمع جمالت اثر نور الهی از بابافغانی غزل 531
1. ای شمع جمالت اثر نور الهی
رخسار دل‌افروز تو آیینهٔ شاهی
تو گفتی کز سر کوی تو رو گردان شوم روزی از بابافغانی غزل 532
1. تو گفتی کز سر کوی تو رو گردان شوم روزی
ببویی قانع از آن خاک مشک افشان شوم روزی
تا کی ای غنچه دهن گوش بهر پند کنی از بابافغانی غزل 533
1. تا کی ای غنچه دهن گوش بهر پند کنی
سخنی گو که زبان همه را بند کنی
هرسوی جلوه‌ای گل خندان چه می‌کنی از بابافغانی غزل 534
1. هرسوی جلوه‌ای گل خندان چه می‌کنی
خود را بهر کنار خرامان چه می‌کنی
ای حدیثت شکر ناب چه شیرین سخنی از بابافغانی غزل 535
1. ای حدیثت شکر ناب چه شیرین سخنی
که بشیرینی گفتار شکر می شکنی
دارد نسیم گل دم جانبخش عیسوی از بابافغانی غزل 536
1. دارد نسیم گل دم جانبخش عیسوی
تا بوی گل ز گلشن مقصود بشنوی
نه خوی نازکت از غیر دیگرگون شود روزی از بابافغانی غزل 537
1. نه خوی نازکت از غیر دیگرگون شود روزی
نه این رشک از دل پر خون من بیرون شود روزی