بازم ز جفایی دل افگار از بابافغانی شیرازی غزل 514
1. بازم ز جفایی دل افگار شکسته
بیداد گلی در جگرم خار شکسته
یا رب از بستان حسنم از بابافغانی شیرازی غزل 515
1. یا رب از بستان حسنم سر و بالایی بده
توبه ی عشقم بدست ماه سیمایی بده
زهی روی دل افروزت از بابافغانی شیرازی غزل 516
1. زهی روی دل افروزت چراغ منظر دیده
خیال خال هندویت مقیم کشور دیده
این منم هر شام چون از بابافغانی شیرازی غزل 517
1. این منم هر شام چون پروانه جایی سوخته
کرده ترک جان شیرین در هوایی سوخته
منمای سوار گردی از بابافغانی شیرازی غزل 518
1. منمای سوار گردی به عنان تو روانه
نروم ز پیش راهت به جفای تازیانه
کاکل به تاب رفته از بابافغانی شیرازی غزل 519
1. کاکل به تاب رفته ز دام که جسته‌ای
دیگر دل کدام پریشان شکسته‌ای
گاهی عتاب و گاه ترحم از بابافغانی شیرازی غزل 520
1. گاهی عتاب و گاه ترحم نمودهای
گه زهر چشم و گاه تبسم نمودهای
باز ای فلک نتیجهٔ از بابافغانی شیرازی غزل 521
1. باز ای فلک نتیجهٔ انجم نمودهای
دندان کین به اهل تنعم نمودهای
خلقی به حسن خویش از بابافغانی شیرازی غزل 522
1. خلقی به حسن خویش گرفتار دیده‌ای
زان ناز می‌کنی که خریدار دیده‌ای
من کیستم شکسته‌دل از بابافغانی شیرازی غزل 523
1. من کیستم شکسته‌دل هیچکاره‌ای
سرگرم جلوه‌ای و خراب نظاره‌ای
ساقی چه سر گران به از بابافغانی شیرازی غزل 524
1. ساقی چه سر گران به من زار گشته‌ای
پیمانه‌ای بنوش که هشیار گشته‌ای
به چشم من ز دگر روزها از بابافغانی شیرازی غزل 525
1. به چشم من ز دگر روزها فزون شده‌ای
نظر در آینه افگن ببین که چون شده‌ای