غزلیات در دیوان اشعار بابافغانی شیرازی

1 خود رای من بخلوت رازت پناه چیست در بسته یی بروی غریبان گناه چیست

2 بیرون خرام و کشته ی دیرینه زنده کن تا خلق بنگرند که صنع اله چیست

3 وه گر تو یکدو شب بسر کو در آمدی پیدا شدی که کوکبه ی مهر و ماه چیست

4 دارد هوای خاک درت عاشق غریب بر عزم کار بسته میان شرط راه چیست

1 آتشکده دلی که درو منزل تو نیست بتخانه کعبه یی که درو محمل تو نیست

2 مردن در آرزوی تو خوشتر ز عمر خضر خود زنده نیست آنکه دلش مایل تو نیست

3 چون در میان گرمروان سر در آورد؟ پروانه یی که سوخته ی محفل تو نیست

4 معشوق را چه باک بود عاشقی بلاست باری غبار کس بدل غافل تو نیست

1 ز بیرحمی چو آن گل پیرهن دور از بر من شد بتن از خرقه ی پشمینه ام هر تار سوزن شد

2 نماید همچو عکس طوطی آبی در آیینه دل خونین که از پیکان خوبان غرق آهن شد

3 عفی الله مستی آن شوخ مردمکش که با خوبان برغم عاشق خود در سر می دست و گردن شد

4 بکنج محنت و غم سوختم چون شمع در فانوس چرا کز اشک و آهم سوز دل بر خلق روشن شد

1 مستم اگر باده نیست لعل لب یار هست گو می تلخم مباش شربت دیدار هست

2 ساقی ما بی طلب گر ندهد جرعه یی تشنه لبان را کجا قوت گفتار هست

3 صبح وصالم دمید گلبن عیشم شکفت رخصت چیدن کجاست در دلم این خار هست

4 خواستم از دل نشان داد بتیرم جواب رخنه ی پیکان هنوز در دل افگار هست

1 هرگز این دست تهی بند نقابی نکشید خم زلفی نگرفت و می نابی نکشید

2 سر آبی فلک عشوه گرم جلوه نداد کان سر آب در آخر بسرایی نکشید

3 عاشق سوخته خرمن ز بیابان فراق تشنه آمد بلب چشمه و آبی نکشید

4 تا دلم آب نشد گوهر مقصود نیافت به فراغی نرسید آنکه عذابی نکشید

1 دو هفته ییکه حریفی درین سرای سپنج اگر بجرعه ی دردی رسی بنوش و مرنج

2 جهان بتیست که چون دل بمهر او بستی جفا و جور زیادت کند بعشوه و غنج

3 ترا که هست پر از شبچراغ خانه ی دل سرشک لعل مریز از برای گوهر و گنج

4 تو مرد بازی سیاره نیستی ایدل زیاده با فلک دوربین مچین شطرنج

1 گلی که از نفسش مشک ناب بگدازد چرا لب شکرین از شراب بگدازد

2 خوش آن بدن که ز می در قبا چو گل روید نه آنکه همچو شکر در گلاب بگدازد

3 بر آن سرم که چراغی ز روغنم ماند دمی که این تن بیخورد و خواب بگدازد

4 گهی ز غم جگر پاره ام کباب شود دمی ز غصه دلم چون کباب بگدازد

1 خزان آمد گریبان را برندی چاک خواهم کرد بمن می ده که پر افشانیی چون تاک خواهم کرد

2 ورق را تازه گردانید بستان، می بگردانید که چندین معنی رنگین دگر ادراک خواهم کرد

3 فروزان گشت روی برگ و خون رز بجوش آمد سر از می گرم در این بزم آتشناک خواهم کرد

4 گر آن خورشید رویم این خزان همکاسه خواهد شد میی همچون شفق در شیشه ی افلاک خواهم کرد

1 بر اوج حسن چو آن ترک کج کلاه بر آید خروش عشق ز درویش و پادشاه برآید

2 چو طالعست ببینندگان ستاره ی روشن بآفتاب رود همره و بماه برآید

3 چو خط و خال تو چند از برای سوختن من یکی غنیم شود دیگری گواه برآید

4 گناه کرده ی عشقم چنان رسان بقصاصم که دوست گرید و از جان دشمن آه برآید

1 ماتم نشست و کوکبه ی سور شد بلند صد نیزه در حوالی ما نور شد بلند

2 گلبانک میفروش بدردی کشان رسید پنداشتی که زمزمه ی صور شد بلند

3 تا روی بسته بود دم خلق بسته بود این غلغل از نظاره ی منظور شد بلند

4 معشوق در کنار دهد روشنی بدل زان آتشم چه سود که از دور شد بلند