غزلیات در دیوان اشعار بابافغانی شیرازی

1 رفتی و چشم روشنم از اشک حرمان تیره شد در دل چراغی داشتم آن هم به هجران تیره شد

2 بس تیره و افسرده ام در آتشم افگن شبی داغ تو باشد شمع من باری اگر جان تیره شد

3 دیگر چه گل چیند کسی از گریه ی شبهای من کز دیده ی آلوده ام سیلاب مژگان تیره شد

4 می سوزم و آگه نیم کز چیست در جان آتشم بر من چه تابد چون دلم از داغ پنهان تیره شد

1 ما را ز نوبهار گل روی او ببست مد نظر بنفشه ی خود روی او بسست

2 گو سرو ناز جلوه مکن در حریم باغ کانجا خرام قامت دلجوی او بسست

3 بگشای ای نسیم سحر جیب غنچه را از بوی گل چه سود مرا بوی او بسست

4 گو صحن روضه جلوه گه مرغ سدره باش مرغ دل مرا چمن کوی او بسست

1 غمی دارم ازو سودم همینست فگارم ساخت بهبودم همینست

2 کشم آهی و سوزم خرمن خود زبان آتش آلودم همینست

3 فراموشم کند آن دیر پروا بلای جان مردودم همینست

4 اگر من زنده باشم ور نباشم ترا خوش باد مقصودم همینست

1 مدام از کشت امیدم خس و خاشاک می‌روید عجب گر بر مراد من گلی از خاک می‌روید

2 چو من بی‌بهره‌ام از عشرت دنیا چه سودم زان که بر طرف چمن گل می‌دمد یا تاک می‌روید

3 پریشانم ز سعد و نحسن گردون آه ازین گل‌ها که نونو بهر من از گلشن افلاک می‌روید

4 مرا از هر گل نو در جگر خاری‌ست پنداری ز خاک بخت من آن هم به صد امساک می‌روید

1 ما را نه میل باغ و نه پروای بلبلست فریاد ما ز جلوه ی آن روی چون گلست

2 گویا ندارد از قدو زلف تو آگهی مرغ چمن که شیفته ی سرو و سنبلست

3 گر دست فتنه سلسله ی هستیم گسست سر رشته ی حیات من آن جعد کاکلست

4 ماییم و ذکر حلقه ی زنجیر زلف دوست عشاق را چه کار بدور تسلسلست

1 محتسب گر بدر میکده مانع نشود رند میخواره بصد عربده قانع نشود

2 یار چون در راه میخانه قدم پیش نهد کیست کان راه و روش بیند و تابع نشود

3 اصل این ذره ی سرگشته هم از خورشیدست هم بدان اصل محالست که راجع نشود

4 راه باریک فنا تیزتر از شمشیرست قطع این مرحله بی حجت قاطع نشود

1 صبا برگ گلی سوی من مجنون نیندازد که از خار دگر در رهگذارم خون نیندازد

2 نیفتم هیچگه در بزم شمع خود چو پروانه که کس دستم نگیرد وز درم بیرون نیندازد

3 فسون خوان در پی تسکین سوز و من بفکر آن که آهم آتشی در دفتر افسون نیندازد

4 توانم خواند آسان نامه ی او گر برغم من رقیبش در نوشتن حرفی از مضمون نیندازد

1 بازم بسینه عشق و جنون جوش می زند وز خون گرم دل بدرون جوش می زند

2 آسوده بودم آه که از یک نگاه گرم خونی که مرده بود کنون جوش می زند

3 سر تا قدم گداختم از داغ عاشقی خونابه بنگرید که چون جوش می زند

4 جانم به لب رسید و هنوز از خیال خام در سینه آرزوی فزون جوش می زند

1 سبزی آثار خط گرد لب آن ساده بست این عجب آب زمرد بین که بر بیجاده بست

2 کشته ی آن خط نوخیزم که چون ترکیب شد صورتش معنی آب زندگی در باده بست

3 ایکه در دامی نیفتادی مبین زنجیر زلف این کمند ناز پای مردم آزاده بست

4 زان نوآموزم جگر خونشد بلی دارد زیان هر که پیمان با حریف کار ناافتاده بست

1 تا رخت را سبزه در گلبرگ تر پنهان بود از تماشا سیر نتوان شد مگر پنهان بود

2 باز وقت آمد که هر کس با حریف سرو قد در میان لاله و گل تا کمر پنهان بود

3 خوش بود با لاله رویان باده در لبهای جو خاصه آن ساعت که خورشید از نظر پنهان بود

4 دیده را حالا ز جام باده آبی می دهم گرچه داغ بیشمارم در جگر پنهان بود