تا رخت را سبزه در از بابافغانی شیرازی غزل 180
1. تا رخت را سبزه در گلبرگ تر پنهان بود
از تماشا سیر نتوان شد مگر پنهان بود
از جور گلرخان دل از بابافغانی شیرازی غزل 181
1. از جور گلرخان دل من خوار و زار شد
چندان جفا کشید که بی اعتبار شد
تو آن گلی که مه آسمان از بابافغانی شیرازی غزل 182
1. تو آن گلی که مه آسمان جبین تو بوسد
ملک ز سد ره فرود آید و زمین تو بوسد
گلی که از نفسش مشک از بابافغانی شیرازی غزل 183
1. گلی که از نفسش مشک ناب بگدازد
چرا لب شکرین از شراب بگدازد
مجاوران سر کوی یار از بابافغانی شیرازی غزل 184
1. مجاوران سر کوی یار سر بخشند
خورند زهر و بخلق خدا شکر بخشند
مدام از کشت امیدم از بابافغانی شیرازی غزل 185
1. مدام از کشت امیدم خس و خاشاک می‌روید
عجب گر بر مراد من گلی از خاک می‌روید
پیش لبت که مرد که از بابافغانی شیرازی غزل 186
1. پیش لبت که مرد که هم از تو جان ندید
یک آفریده از تو مسیحا زیان ندید
احبابرا ادای کلام از بابافغانی شیرازی غزل 187
1. احبابرا ادای کلام تو می کشد
نقل درست و بحث تمام تو می کشد
از دیده پنهان آن از بابافغانی شیرازی غزل 188
1. از دیده پنهان آن پری گشت و دل من خوش نکرد
آن مرغ وحشی عاقبت رفت و نشمین خوش نکرد
خزان رسید و گلستان از بابافغانی شیرازی غزل 189
1. خزان رسید و گلستان به آن جمال نماند
سماع بلبل شوریده رفت و حال نماند
دلم ز روز بد خویش از بابافغانی شیرازی غزل 190
1. دلم ز روز بد خویش ماتمی دارد
چه ماتمست که اندوه عالمی دارد
روزی فلکم پیش در از بابافغانی شیرازی غزل 191
1. روزی فلکم پیش در او نرسانید
بختم بقبول نظر او نرسانید