تا رخت را سبزه در گلبرگ تر پنهان بود از بابافغانی غزل 180
1. تا رخت را سبزه در گلبرگ تر پنهان بود
از تماشا سیر نتوان شد مگر پنهان بود
از جور گلرخان دل من خوار و زار شد از بابافغانی غزل 181
1. از جور گلرخان دل من خوار و زار شد
چندان جفا کشید که بی اعتبار شد
تو آن گلی که مه آسمان جبین تو بوسد از بابافغانی غزل 182
1. تو آن گلی که مه آسمان جبین تو بوسد
ملک ز سد ره فرود آید و زمین تو بوسد
گلی که از نفسش مشک ناب بگدازد از بابافغانی غزل 183
1. گلی که از نفسش مشک ناب بگدازد
چرا لب شکرین از شراب بگدازد
مجاوران سر کوی یار سر بخشند از بابافغانی غزل 184
1. مجاوران سر کوی یار سر بخشند
خورند زهر و بخلق خدا شکر بخشند
مدام از کشت امیدم خس و خاشاک می‌روید از بابافغانی غزل 185
1. مدام از کشت امیدم خس و خاشاک می‌روید
عجب گر بر مراد من گلی از خاک می‌روید
پیش لبت که مرد که هم از تو جان ندید از بابافغانی غزل 186
1. پیش لبت که مرد که هم از تو جان ندید
یک آفریده از تو مسیحا زیان ندید
احبابرا ادای کلام تو می کشد از بابافغانی غزل 187
1. احبابرا ادای کلام تو می کشد
نقل درست و بحث تمام تو می کشد
از دیده پنهان آن پری گشت و دل من خوش نکرد از بابافغانی غزل 188
1. از دیده پنهان آن پری گشت و دل من خوش نکرد
آن مرغ وحشی عاقبت رفت و نشمین خوش نکرد
خزان رسید و گلستان به آن جمال نماند از بابافغانی غزل 189
1. خزان رسید و گلستان به آن جمال نماند
سماع بلبل شوریده رفت و حال نماند
دلم ز روز بد خویش ماتمی دارد از بابافغانی غزل 190
1. دلم ز روز بد خویش ماتمی دارد
چه ماتمست که اندوه عالمی دارد
روزی فلکم پیش در او نرسانید از بابافغانی غزل 191
1. روزی فلکم پیش در او نرسانید
بختم بقبول نظر او نرسانید