بر اوج حسن چو آن ترک از بابافغانی شیرازی غزل 204
1. بر اوج حسن چو آن ترک کج کلاه بر آید
خروش عشق ز درویش و پادشاه برآید
ز بیرحمی چو آن گل از بابافغانی شیرازی غزل 205
1. ز بیرحمی چو آن گل پیرهن دور از بر من شد
بتن از خرقه ی پشمینه ام هر تار سوزن شد
شبها گذشت و چشم من از بابافغانی شیرازی غزل 206
1. شبها گذشت و چشم من یک لحظه آرامی ندید
بی گریه صبحی دم نزد بی خون دل شامی ندید
بیا که ساقی ما باده از بابافغانی شیرازی غزل 207
1. بیا که ساقی ما باده ی طهور دهد
ندیم بزم، ندای هوالغفور دهد
خون خوردنم ز هجر از بابافغانی شیرازی غزل 208
1. خون خوردنم ز هجر تو از حد برون مباد
زین تلخ باده چهره ی کس لاله گون مباد
حسن تو بچشم ما نگنجد از بابافغانی شیرازی غزل 209
1. حسن تو بچشم ما نگنجد
آن نور به هیچ جا نگنجد
بمجلسی که تویی می از بابافغانی شیرازی غزل 210
1. بمجلسی که تویی می دگر نمی گنجد
چه جای می که گلاب و شکر نمی گنجد
آمد بهار و دل بمی از بابافغانی شیرازی غزل 211
1. آمد بهار و دل بمی و جام تازه شد
مهرم بساقیان گلندام تازه شد
آن رهروان که رو به از بابافغانی شیرازی غزل 212
1. آن رهروان که رو به در دل نهاده اند
بی رنج راه رخت به منزل نهاده اند
جفا مکن که دگر آن از بابافغانی شیرازی غزل 213
1. جفا مکن که دگر آن جفا نمی گنجد
چنان شدم که بدل ماجرا نمی گنجد
با چون منی چرا می از بابافغانی شیرازی غزل 214
1. با چون منی چرا می چون ارغوان خورند
بگذار تا به کوی تو خونم سگان خورند
نظاره ی روی تو بسی از بابافغانی شیرازی غزل 215
1. نظاره ی روی تو بسی خانه سیه کرد
آتش کند این کار که آن روی چو مه کرد