غزلیات در دیوان اشعار بابافغانی شیرازی

1 تو آن گلی که مه آسمان جبین تو بوسد ملک ز سد ره فرود آید و زمین تو بوسد

2 چنان لطیف مزاجی که جای بوسه بماند اگر نسیم صبا برگ یاسمین تو بوسد

3 رود نشانه ی دندان حسرت از لب عاشق دمی که می دهی و دست نازنین تو بوسد

4 بخوبی آنکه سر از جیب آفتاب برآرد هنوز دل نپسندد که آستین تو بوسد

1 چشمم نظری در رخ آن دل گسل انداخت درهم شد و تیرم بدل منفعل انداخت

2 جنگ من و معشوق چو جنگ دل و دیده ست کو حمله بدل زد دل پر خون بگل انداخت

3 در جامه نمی گنجم ازین شوق که آن شمع دستم بگریبان زد و آتش بدل انداخت

4 می خواست که سر رشته فرو ریزدم از هم آتش شد و سوزم بدل مضمحل انداخت

1 عاشقان را در سر شوریده سودا آتشست در بدن خون نشتر و در دل سویدا آتشست

2 تن نخواهد خوابگاه نرم چون گر مست دل گلخنی را زیر و پهلو فرش دیبا آتشست

3 میگدازم از حیا تا از تو می جویم مراد در نهاد بیدلان عرض تمنا آتشست

4 خواب مستی کرده می سوزم ز آشوب خمار چون نسوزم چون مرا در جمله اعضا آتشست

1 رویم شکفته از سخن تلخ مردمست زهرست در دهان و لبم در تبسمست

2 بیطاقتم چنانکه ندارم مجال صبر رحمی، به دل درآی که جای ترحمست

3 سیاره ی زبون چکند فتنه مهر تست در کار من گره نه از افلاک و انجمست

4 دانم حلاوت سخن پند گو ولی آفت زبان ساقی شیرین تکلمست

1 از گلم گل‌ها شکفت و از مزارم لاله خاست کشت امیدم نگر کز اشک همچون ژاله خاست

2 هر که بشنید آه سردم در دلش پیکان نشست وانکه دید این جسم چون نالم ز جانش ناله خاست

3 آنقدر در بزم میخواران نشستی شمع من کز لب چون انگبینت عاقبت تبخاله خاست

4 ماه مجلس نیمشب آیینه با من صاف کرد از دل تنگم بیکدم گرد چندین ساله خاست

1 سرو من زلف پریشان بر رخ گلگون شکست بر گل سیراب جعد سنبل مفتون شکست

2 خنده بر افسانه ی شیرین لبان زد در سخن لعل میگونت که قدر لؤلوی مکنون شکست

3 بنده ی آن سرو آزادم که در گشت چمن حسن شاخ گل بناز و شیوه ی موزون شکست

4 داشتم آسیب دوران سنگ بیدادش رسید بیش ازینم گر دلی نشسکته بود اکنون شکست

1 یار باید که غم یار خورد یار کجاست غم دل هست فراوان دل غمخوار کجاست

2 ماه من روشنی دیده ی بیدار منست یا رب آن روشنی دیده ی بیدار کجاست

3 دلم افگار شد از داغ و بمرهم نرسید سوختم مرهم داغ دل افگار کجاست

4 زخم خاریست مرا در دل از آن غنچه ی گل خون روانست و عیان نیست که آن خار کجاست

1 آه ازین ناز و دلبری که تراست وین جفا و ستمگری که تراست

2 شاید ار آدمی پرستد بت زین همه ظلم و کافری که تراست

3 ایدل آشفتگی دراز کشید رشته در دست آن پری که تراست

4 تشنه لب جان دهی بخاک ایدل زین خیال سکندری که تراست

1 دلم که سوخت سپند مه جمال تو باد اسیر سلسله و دام زلف و خال تو باد

2 هزار افسر شاهی و تخت سلطانی فدای سلطنت حسن بیزوال تو باد

3 تمام صورت احوال دردمندان را مدام جلوه در آیینه ی جمال تو باد

4 ز دفتر دل عشاق چون گشایی فال نوای زمزمه ی شوق حسب حال تو باد

1 ای آنکه همه سوختنت از پی کامست تا در دل گرمم نرسی کار تو خامست

2 درویش چو در مشرب توحید رسیدی همصحبتی خلق دگر بر تو حرامست

3 ای مرد خدا از تو باو راه بسی نیست گر پای طلب پیش نهی یکدوسه گامست

4 در وادی عشقست اگر هست شکاری باقی همه چون مینگرم دانه و دامست