دود از دل من باده از بابافغانی شیرازی غزل 228
1. دود از دل من باده ی گلرنگ برآورد
زین خرقه ی تر آینه ام زنگ برآورد
به این جادو و شانم از بابافغانی شیرازی غزل 229
1. به این جادو و شانم تا سر پیوند خواهد بود
به زنجیر محبت گردنم در بند خواهد بود
ساقی چه بود باده از بابافغانی شیرازی غزل 230
1. ساقی چه بود باده و زین آب چه خیزد
من تشنه ی عشقم ز می ناب چه خیزد
صبحی بمن آن شاخ گل از بابافغانی شیرازی غزل 231
1. صبحی بمن آن شاخ گل از خواب نخیزد
یا نیمشبی مست ز مهتاب نخیزد
هوا خوشبوی گشت و از بابافغانی شیرازی غزل 232
1. هوا خوشبوی گشت و مرغ در پرواز می‌آید
بهار رفته از گلشن به گلشن بازمی‌آید
افغان که دل به هیچ از بابافغانی شیرازی غزل 233
1. افغان که دل به هیچ مقامم نمی کشد
کس جرعه یی شراب ز جامم نمی کشد
روز گلگشتست و یاران از بابافغانی شیرازی غزل 234
1. روز گلگشتست و یاران برگ عشرت ساختند
گلرخان رفتند و در گلزار صحبت ساختند
بیا که شاهد گل شمع از بابافغانی شیرازی غزل 235
1. بیا که شاهد گل شمع بوستان گردید
چمن ز حوروشان روضه ی جنان گردید
گلرخان از نفس ما از بابافغانی شیرازی غزل 236
1. گلرخان از نفس ما اثری یافته اند
دل دگر ساخته گویا خبری یافته اند
خوبی بالتفات وفا از بابافغانی شیرازی غزل 237
1. خوبی بالتفات وفا کم نمی شود
بنمای رخ که از تو صفا کم نمی شود
معاذالله گرت با از بابافغانی شیرازی غزل 238
1. معاذالله گرت با همدمان رغبت زیاد افتد
من بیتاب را از غصه آتش در نهاد افتد
دود برآمد ز دلم چون از بابافغانی شیرازی غزل 239
1. دود برآمد ز دلم چون سپند
دور نشد از سر کارم گزند