غزلیات در دیوان اشعار بابافغانی شیرازی

1 خوبان که ز ملک دلشان چشم خراجست حق نظرست آنکه ستانند نه باجست

2 در دست طبیبست علاج همه دردی دردی که طبیبم دهد آنرا چه علاجست

3 این درد که می آوردم مژده ی درمان در دل نمک سوده و در چشم زجاجست

4 در منزل عنقا چه زید مرغ سلیمان چندانکه نظر می کنم آنجا سر و تاجست

1 تا کی بهانه ات بدل بت پرست ماست ملزم شویم گر نظرت در شکست ماست

2 گردون که صبح و شام می از جام زر دهد محتاج جرعه یی ز شراب الست ماست

3 هرچند ما گدا و بود مدعی غنی چون بنگری هنوز نگاهش بدست ماست

4 آب حیات خواه که اینجا نزاع نیست ور هست نیستی ز تمنای پست ماست

1 هر زمان از عشق پاک آن شوخ با من خوشترست بیش خاصیت دهد هرچند می بیغش ترست

2 شمع را هر ذره گر پروانه یی خیزد ز مهر جان آن یک بیشتر سوزد که پر آتش ترست

3 صاحبان حسن اگرچه فتنه جویانند لیک فتنه ی او بیشتر باشد که شاهد وش ترست

4 عشق را ساز مخالف دان که از هر پرده اش هر نوایی خوش که می خیزد از آن یک خوش ترست

1 نوبهار آمد که بوی گل جهان را خوش کند جرعه نوشان را شقایق نعل در آتش کند

2 خرم آن شاهد که نوشد جرعه ی بیغش بناز عاشق دلخسته از نظاره ی او غش کند

3 لاله خون ریزان، گل آتشبار و سوسن ده زبان مرغ سرگردان ازینها با که خاطر خوش کند

4 چشم و دل گردد زمین و آسمان، چون ماه من جلوه بر تخت روان و ناز بر ابرش کند

1 آنکه بهر دیگران در زلف چین می‌افگند چون رسد نزدیک من چین در جبین می‌افگند

2 دیده‌ام جایی پری‌رویی که پیش تخت او گر سلیمان می‌رسد حالی نگین می‌افگند

3 گر سوار این است و جولان این به اندک ترکتاز خسروان را بی‌خود از بالای زین می‌افگند

4 هرکجا یک دل به تیر غمزه می‌سازد نشان صد کماندارش پیاپی در کمین می‌افگند

1 امروز اگر می بمن آن لب نرساند پیداست که مخمور تو تا شب نرساند

2 نظاره ی جولان توام کی برد از هوش گر این طرفت بازی مرکب نرساند

3 بیچاره خرابی که دلش سوزد و از بیم دستی بچنان عارض و غبغب نرساند

4 فریاد من از وعده خلافیست کز آن لب هر بوسه که گوید به من اغلب نرساند

1 جفا مکن که دگر آن جفا نمی گنجد چنان شدم که بدل ماجرا نمی گنجد

2 هزار گونه جفا نقش بسته در دل تو چه شد که یکدو رقم از وفا نمی گنجد

3 مدار چشم سیه را بسرمه ی شوخی که در کرشمه ی این جز حیا نمی گنجد

4 خراب آن بدنم ای نهال روز افزون که همچو لاله و گل در قبا نمی گنجد

1 دیوانه ی ترا هوس گشت باغ نیست در گلشنم مخوان که مرا این دماغ نیست

2 همکاسه چون شود بحریفان درد نوش آنرا که غیر پاره ی دل در ایاغ نیست

3 می سوزم و رقیب همان خنده می زند آتش هزار بار بر آن دل که داغ نیست

4 بر من چگونه سایه ی مهر افگند همای کاین استخوان سوخته در خورد زاغ نیست

1 باز امشبم ز لاله و گل خانه پر شدست وز آب دیده کلبه ی ویرانه پر شدست

2 چندان بنرگس تو نظر باختم که باز چشم ودلم ز عشوه ی مستانه پر شدست

3 عاشق چگونه یک نفس آشنا زند چون مجلس از حکایت بیگانه پر شدست

4 چون ذره عاشقان نگرانند، شمع من رخساره برفروز که پروانه پر شدست

1 باز نقاش خزان طرح دگرگون زده است رنگها ریخته درهم که دم از خون زده است

2 صاحبان قلم انگشت گزیدند همه زین رقمها که سر از خامه ی بیچون زده است

3 زهره آهنگ همه راهروان راست گرفت داستان غلط ماست که وارون زده است

4 طبق زر نشود پی سپر تیر فلک این همان سخت کمانیست که قارون زده است