دود از دل من باده ی گلرنگ برآورد از بابافغانی غزل 228
1. دود از دل من باده ی گلرنگ برآورد
زین خرقه ی تر آینه ام زنگ برآورد
به این جادو و شانم تا سر پیوند خواهد بود از بابافغانی غزل 229
1. به این جادو و شانم تا سر پیوند خواهد بود
به زنجیر محبت گردنم در بند خواهد بود
ساقی چه بود باده و زین آب چه خیزد از بابافغانی غزل 230
1. ساقی چه بود باده و زین آب چه خیزد
من تشنه ی عشقم ز می ناب چه خیزد
صبحی بمن آن شاخ گل از خواب نخیزد از بابافغانی غزل 231
1. صبحی بمن آن شاخ گل از خواب نخیزد
یا نیمشبی مست ز مهتاب نخیزد
هوا خوشبوی گشت و مرغ در پرواز می‌آید از بابافغانی غزل 232
1. هوا خوشبوی گشت و مرغ در پرواز می‌آید
بهار رفته از گلشن به گلشن بازمی‌آید
افغان که دل به هیچ مقامم نمی کشد از بابافغانی غزل 233
1. افغان که دل به هیچ مقامم نمی کشد
کس جرعه یی شراب ز جامم نمی کشد
روز گلگشتست و یاران برگ عشرت ساختند از بابافغانی غزل 234
1. روز گلگشتست و یاران برگ عشرت ساختند
گلرخان رفتند و در گلزار صحبت ساختند
بیا که شاهد گل شمع بوستان گردید از بابافغانی غزل 235
1. بیا که شاهد گل شمع بوستان گردید
چمن ز حوروشان روضه ی جنان گردید
گلرخان از نفس ما اثری یافته اند از بابافغانی غزل 236
1. گلرخان از نفس ما اثری یافته اند
دل دگر ساخته گویا خبری یافته اند
خوبی بالتفات وفا کم نمی شود از بابافغانی غزل 237
1. خوبی بالتفات وفا کم نمی شود
بنمای رخ که از تو صفا کم نمی شود
معاذالله گرت با همدمان رغبت زیاد افتد از بابافغانی غزل 238
1. معاذالله گرت با همدمان رغبت زیاد افتد
من بیتاب را از غصه آتش در نهاد افتد
دود برآمد ز دلم چون سپند از بابافغانی غزل 239
1. دود برآمد ز دلم چون سپند
دور نشد از سر کارم گزند