چه تندی است که سویت از بابافغانی شیرازی غزل 240
1. چه تندی است که سویت نگاه نتوان کرد
نهفته روی نکویت نگاه نتوان کرد
میخواره ی مرا لب از بابافغانی شیرازی غزل 241
1. میخواره ی مرا لب خندان نگه کنید
زان شکل آنچه می کشدم آن نگه کنید
غباری کان گل از دامن از بابافغانی شیرازی غزل 242
1. غباری کان گل از دامن به وقت رفتن افشاند
بمیرم تا صبا همچون عبیرش بر من افشاند
از چه مجنون مرغ را از بابافغانی شیرازی غزل 243
1. از چه مجنون مرغ را بر فرق خود جا کرده بود
غالبا از پیش لیلی نامه‌ای آورده بود
می خورده خنده بر از بابافغانی شیرازی غزل 244
1. می خورده خنده بر من ناشاد می کند
آن ترک مست بین که چه بیداد می کند
معلم چون به تعلیم از بابافغانی شیرازی غزل 245
1. معلم چون به تعلیم خط از دستش قلم گیرد
خط او بیند و تعلیم از آن مشگین رقم گیرد
گل آمد و بی یار نشستن از بابافغانی شیرازی غزل 246
1. گل آمد و بی یار نشستن که تواند
بی یار بگلزار نشستن که تواند
بیا که ساقی ما بی از بابافغانی شیرازی غزل 247
1. بیا که ساقی ما بی نقاب جلوه نمود
ببین در آینه ی جام چهره ی مقصود
بیخودی در عشقبازی از بابافغانی شیرازی غزل 248
1. بیخودی در عشقبازی باد و رسوایی مباد
درد دل باد و ملامت، ناشکیبایی مباد
لعلت ازمی خنده بر از بابافغانی شیرازی غزل 249
1. لعلت ازمی خنده بر برگ گل سیراب زد
شمع رویت شعله بر خورشید عالمتاب زد
عید شد هر کس مه نو از بابافغانی شیرازی غزل 250
1. عید شد هر کس مه نو را مبارکباد کرد
هر گرفتاری بطاق ابرویی دل شاد کرد
دل سوزان من از نکهت از بابافغانی شیرازی غزل 251
1. دل سوزان من از نکهت نوروز نگشاید
فغان کاین غنچه را جز ناله ی جانسوز نگشاید