چه تندی است که سویت نگاه نتوان کرد از بابافغانی غزل 240
1. چه تندی است که سویت نگاه نتوان کرد
نهفته روی نکویت نگاه نتوان کرد
میخواره ی مرا لب خندان نگه کنید از بابافغانی غزل 241
1. میخواره ی مرا لب خندان نگه کنید
زان شکل آنچه می کشدم آن نگه کنید
غباری کان گل از دامن به وقت رفتن افشاند از بابافغانی غزل 242
1. غباری کان گل از دامن به وقت رفتن افشاند
بمیرم تا صبا همچون عبیرش بر من افشاند
از چه مجنون مرغ را بر فرق خود جا کرده بود از بابافغانی غزل 243
1. از چه مجنون مرغ را بر فرق خود جا کرده بود
غالبا از پیش لیلی نامه‌ای آورده بود
می خورده خنده بر من ناشاد می کند از بابافغانی غزل 244
1. می خورده خنده بر من ناشاد می کند
آن ترک مست بین که چه بیداد می کند
معلم چون به تعلیم خط از دستش قلم گیرد از بابافغانی غزل 245
1. معلم چون به تعلیم خط از دستش قلم گیرد
خط او بیند و تعلیم از آن مشگین رقم گیرد
گل آمد و بی یار نشستن که تواند از بابافغانی غزل 246
1. گل آمد و بی یار نشستن که تواند
بی یار بگلزار نشستن که تواند
بیا که ساقی ما بی نقاب جلوه نمود از بابافغانی غزل 247
1. بیا که ساقی ما بی نقاب جلوه نمود
ببین در آینه ی جام چهره ی مقصود
بیخودی در عشقبازی باد و رسوایی مباد از بابافغانی غزل 248
1. بیخودی در عشقبازی باد و رسوایی مباد
درد دل باد و ملامت، ناشکیبایی مباد
لعلت ازمی خنده بر برگ گل سیراب زد از بابافغانی غزل 249
1. لعلت ازمی خنده بر برگ گل سیراب زد
شمع رویت شعله بر خورشید عالمتاب زد
عید شد هر کس مه نو را مبارکباد کرد از بابافغانی غزل 250
1. عید شد هر کس مه نو را مبارکباد کرد
هر گرفتاری بطاق ابرویی دل شاد کرد
دل سوزان من از نکهت نوروز نگشاید از بابافغانی غزل 251
1. دل سوزان من از نکهت نوروز نگشاید
فغان کاین غنچه را جز ناله ی جانسوز نگشاید