خرام سر و تو جان را از بابافغانی شیرازی غزل 73
1. خرام سر و تو جان را حیات دمبدمست
نهال قد ترا آب خضر در قدمست
قد تو نهالیست که آتش از بابافغانی شیرازی غزل 74
1. قد تو نهالیست که آتش ثمر اوست
دیوانه ی آن بادیه ام کاین شجر اوست
آبی که بسته اند بدلها از بابافغانی شیرازی غزل 75
1. آبی که بسته اند بدلها دهان تست
نقدی که آن بدست نیاید میان تست
باران و موج آب و می از بابافغانی شیرازی غزل 76
1. باران و موج آب و می و روز عشرتست
از هر طرف که می نگرم دام صحبتست
طبیبم دید و درمانم از بابافغانی شیرازی غزل 77
1. طبیبم دید و درمانم ندانست
دوای درد پنهانم ندانست
چشمت ز حال ما چو نظر از بابافغانی شیرازی غزل 78
1. چشمت ز حال ما چو نظر باز می گرفت
این شیوه کاشکی هم از آغاز می گرفت
خوش آن دمید که در دام از بابافغانی شیرازی غزل 79
1. خوش آن دمید که در دام روزگار نسوخت
نیامد از عدم اینجا و زار زار نسوخت
شب دیده ام مشاهده از بابافغانی شیرازی غزل 80
1. شب دیده ام مشاهده ی آن جمال داشت
هرچند گریه کرد و لیکن وصال داشت
تویی مراد دو عالم از بابافغانی شیرازی غزل 81
1. تویی مراد دو عالم خرد همین دانست
کسی که دید خدا در میان چنین دانست
وقت گلم تمام به آه از بابافغانی شیرازی غزل 82
1. وقت گلم تمام به آه و فغان گذشت
چون بگذرد خزان که بهارم چنان گذشت
باده ی صافم خلاص از از بابافغانی شیرازی غزل 83
1. باده ی صافم خلاص از آب حیوان کرده است
فتوی پیر مغان کار من آسان کرده است