خرام سر و تو جان را حیات دمبدمست از بابافغانی غزل 73
1. خرام سر و تو جان را حیات دمبدمست
نهال قد ترا آب خضر در قدمست
قد تو نهالیست که آتش ثمر اوست از بابافغانی غزل 74
1. قد تو نهالیست که آتش ثمر اوست
دیوانه ی آن بادیه ام کاین شجر اوست
آبی که بسته اند بدلها دهان تست از بابافغانی غزل 75
1. آبی که بسته اند بدلها دهان تست
نقدی که آن بدست نیاید میان تست
باران و موج آب و می و روز عشرتست از بابافغانی غزل 76
1. باران و موج آب و می و روز عشرتست
از هر طرف که می نگرم دام صحبتست
طبیبم دید و درمانم ندانست از بابافغانی غزل 77
1. طبیبم دید و درمانم ندانست
دوای درد پنهانم ندانست
چشمت ز حال ما چو نظر باز می گرفت از بابافغانی غزل 78
1. چشمت ز حال ما چو نظر باز می گرفت
این شیوه کاشکی هم از آغاز می گرفت
خوش آن دمید که در دام روزگار نسوخت از بابافغانی غزل 79
1. خوش آن دمید که در دام روزگار نسوخت
نیامد از عدم اینجا و زار زار نسوخت
شب دیده ام مشاهده ی آن جمال داشت از بابافغانی غزل 80
1. شب دیده ام مشاهده ی آن جمال داشت
هرچند گریه کرد و لیکن وصال داشت
تویی مراد دو عالم خرد همین دانست از بابافغانی غزل 81
1. تویی مراد دو عالم خرد همین دانست
کسی که دید خدا در میان چنین دانست
وقت گلم تمام به آه و فغان گذشت از بابافغانی غزل 82
1. وقت گلم تمام به آه و فغان گذشت
چون بگذرد خزان که بهارم چنان گذشت
باده ی صافم خلاص از آب حیوان کرده است از بابافغانی غزل 83
1. باده ی صافم خلاص از آب حیوان کرده است
فتوی پیر مغان کار من آسان کرده است