غزلیات در دیوان اشعار بابافغانی شیرازی

1 جدا از آن شاخ گل صد داغ حسرت زین چمن بردم همین گلها شکفت از عشق او رنجی که من بردم

2 ز آسیب خزان ای باغبان ایمن نشین اکنون که بی او آه سرد از سایهٔ سرو و سمن بردم

3 به طرف باغ گو آهنگ عشرت ساز کن بلبل که من فریاد خود در گوشهٔ بیت الحزن بردم

4 ز آب دیده چون رسوا شدم در جامهٔ هستی لباس نیستی پوشیدم و سر در کفن بردم

1 پروانه یی که رنجد از درد و داغ مردم باید که پر نگردد گرد چراغ مردم

2 گل در کنار بخشد بوی مراد آری بی برگ را چه حاصل از گشت باغ مردم

3 نزدیک شد که عاشق جام مراد گیرد از دور چند بیند می در ایاغ مردم

4 چندانکه بیشتر شد سودای من ز زلفت نگرفت یکسر مو جا در دماغ مردم

1 بهارست ای سرشک دیدهٔ من رو به صحرا کن برای لاله‌رویان برگ سبزی چند پیدا کن

2 قبای نیلگون پوشیده چون سوی چمن آیی نشین و سوسن آزاد را بند قبا واکن

3 ز هر جانب بود در جلوه‌ای شاخ گل نرگس چه در حیرت فروماندی زمانی چشم بالا کن

4 نظر دارند سوی عاشقان چشمان خونریزش دلا درهای رحمت باز شد چیزی تمنا کن

1 شب آمد هرکسی را روی در کاشانه‌ای یابم من، دیوانه گردم تا کجا ویرانه‌ای یابم

2 منم آن ناتوان موری که نتوانم کشید آخر به صد سرگشتی از خرمنت گردانه‌ای یابم

3 شب هجران که آید بر سرم از بهر دلسوزی هم از گرد چراغ خود مگر پروانه‌ای یابم

4 دمی کز شوق آن لب‌های میگون گریه‌ام آید لبالب سازم از خونابه گر پیمانه‌ای یابم

1 نتوانم که بینم از دورش آه از شرم چشم مخمورش

2 نیست در شهر کس که عاشق نیست چه بلا گشت حسن مشهورش

3 این چراغ از کدام انجمنست که جهانی بسوخت از نورش

4 رفت آن ماه نیم مست برون چه شبی روز کرد مخمورش

1 فصل خزان گذشت و رخ زرد من همان بلبل ز ناله ماند و دم سرد من همان

2 رنگ از رخ چمن شد و برگ درخت ریخت وین داغ کهنه بر دل پر درد من همان

3 گشتم غبار و رفتم ازین خاکدان برون باشد براه او اثر گرد من همان

4 نتوان بصد چراغ دلی در زمانه یافت بر اوج دلبری مه شبگرد من همان

1 محروم باد چشم من از گلشن وصال گر بگذرد بهار و گلم بیتو در خیال

2 گل پنج روزه ییست ولی نخل حسن تو پیوسته در برست زهی حسن بیزوال

3 دلتنگم از هوای تو ای گل بغایتی کز نکهت نسیم سحر گیردم ملال

4 در بوستان ز حیرت نخل بلند تو آگه نمی شوم که گلی هست بر نهال

1 از کوی تو چون باد بر آشفتم و رفتم گردی ز دل مدعیان رفتم و رفتم

2 خون بسته دلم ته بته از داغ جدایی ایگل ز تماشای تو نشکفتم و رفتم

3 ای کاش که می مردم و معلوم نمی شد این درد نهان تو که بنهفتم و رفتم

4 آن وعده ی ناچار که صد بار شکستی یکبار دگر از تو پذیرفتم و رفتم

1 نخل تو سرکش و دل خود کام من همان ناز تو همچنان طمع خام من همان

2 در جنت وصال مرا روز و شب یکیست در روزگار هجر سیه شام من همان

3 هر قطره چشمه یی شد و هر چشمه آب خضر از باده ی مراد تهی جام من همان

4 همسایه را ز پهلوی من خانه شد خراب فریاد جغد بر طرف بام من همان

1 ما نخل خرد از بن و پیوند شکستیم آشوب جنون تند شد و بند شکستیم

2 کاری نشد از پیش بترک می و ساقی پیمانه بیارید که سوگند شکستیم

3 رفتیم به دیوانگی عشق جوانان هنگامه ی پیران خردمند شکستیم

4 چشم طمع از فایده ی خلق گرفتیم در کنج ملامت دل خورسند شکستیم