چونی هر چند از درد از بابافغانی شیرازی غزل 443
1. چونی هر چند از درد جدایی ناتوان رنگم
شود از ناله هر دم تیز تر سوی تو آهنگم
منم دل پریشان چه از بابافغانی شیرازی غزل 444
1. منم دل پریشان چه در طرب گشایم
چو غمت نمی گذارد که بخنده لب گشایم
امیدم این نبود کزین از بابافغانی شیرازی غزل 445
1. امیدم این نبود کزین در خجل روم
با داغ دل در آیم و با درد دل روم
چنین تا کی به حسرت از بابافغانی شیرازی غزل 446
1. چنین تا کی به حسرت سوی آن گل‌پیرهن بینم
در آتش گردم و از دور سوی آن بدن بینم
کند در دل نشیمن آن از بابافغانی شیرازی غزل 447
1. کند در دل نشیمن آن پری در دیده منزل هم
که خالی نیست از نقش خیالش دیده و دل هم
نمودی روی گرم خویش از بابافغانی شیرازی غزل 448
1. نمودی روی گرم خویش و عاشق ساختی بازم
چه کردی شمع من، در آتشی انداختی بازم
خوش آنکه بیخبر از از بابافغانی شیرازی غزل 449
1. خوش آنکه بیخبر از جام آرزوی تو باشم
چو دیده باز کنم در طواف کوی تو باشم
به حالی بس عجب شب از بابافغانی شیرازی غزل 450
1. به حالی بس عجب شب زان جوان سرخوش افتادم
شد او با صد چراغ از پیش و من در آتش افتادم
هر سخن کز وصف آن لب‌های از بابافغانی شیرازی غزل 451
1. هر سخن کز وصف آن لب‌های میگون بشنوم
گوش دارم تا هم از لعل تو مضمون بشنوم
ز دل جز خون نشان در از بابافغانی شیرازی غزل 452
1. ز دل جز خون نشان در چشم بی‌حاصل نمی‌یابم
نشان خون دل می‌یابم اما دل نمی‌یابم
چه باشد عاشقی خود از بابافغانی شیرازی غزل 453
1. چه باشد عاشقی خود را به غم‌ها مبتلا کردن
به صد خون جگر بیگانه‌ای را آشنا کردن
جمال و جاه داری هرچه از بابافغانی شیرازی غزل 454
1. جمال و جاه داری هرچه خواهی می‌توان کردن
به این حسن و جوانی پادشاهی می‌توان کردن