غزلیات در دیوان اشعار بابافغانی شیرازی

1 تا دیده با رخ تو مقابل نمی شود کام دل از جمال تتو حاصل نمی شود

2 هر دل بجعد سلسله مویی قرار یافت دیوانه ی منست که عاقل نمی شود

3 دست تهی اگر همه تعویذ دوستیست در گردن مراد حمایل نمی شود

4 غافل مشو ز حال اسیری که یکنفس از جلوه ی خیال تو غافل نمی شود

1 سر از نیاز من آنسرو سرفراز کشید نیازمندی من دید و سر بناز کشید

2 بیک نگاه نهان می توان تلافی کرد هر آن ستم که دل از چشم فتنه ساز کشید

3 خوش آن کرشمه و جولان که بر سرم از ناز عنان توسن سرکش فگند و باز کشید

4 کجاست روز وصالش که تا شود کوته فسانه ی شب هجران که بس دراز کشید

1 تا چند بافسون جهان بند توان بود مردیم، درین کهنه سرا چند توان بود

2 شد نقش من از تخته ی گل، چند شب و روز گریان پی خوبان شکر خند توان بود

3 حیفست که رنجی نبرد بنده ی مقبل امروز که مقبول خداوند توان بود

4 بی صورت شیرین و لب لعل توان زیست بی چاشنی گلشکر و قند توان بود

1 چشمم دمی ز دیدن روی تو بس نکرد روی ترا که دید که بازش هوس نکرد

2 عاشق ز کوی دوست نشد مایل حرم مرغ از حریم باغ هوای قفس نکرد

3 فریاد من ازان سر کو هیچ کم نشد تا با سگان خویش مرا همنفس نکرد

4 پیش تو باغبان نکند وصف روی گل کس با وجود گل صفت خار و خس نکرد

1 دود از دل من باده ی گلرنگ برآورد زین خرقه ی تر آینه ام زنگ برآورد

2 هر بار نمی برد چنین مطربم از دست این بار ندانم که چه آهنگ برآورد

3 عشق آمد و در چاه فراموشیم افگند آنگاه سر او بگل و سنگ برآورد

4 گفتم که به یک نغمه درم جامه ی ناموس من گفتم و مطرب بنوا چنگ برآورد

1 چون گوش بر فسانه ام آن پر بهانه ماند رخ تافت از من و سخنم در میانه ماند

2 در خاک ره چو عرصه ی شطرنج شد تنم از بسکه بروی از سم اسبت نشانه ماند

3 حرفیست از جفای تو ای ترک تندخو هر جا خطی که بر تنم از تازیانه ماند

4 جان رفت و دیده بهر تماشای روی او گردید آب حسرت و در چشمخانه ماند

1 لعلت ازمی خنده بر برگ گل سیراب زد شمع رویت شعله بر خورشید عالمتاب زد

2 دید در محراب نقش طاق ابرویت امام شد دلش بیتاب و سر در گوشه ی محراب زد

3 دل که سوی غمزه ی مژگان خونریزت شتافت خویش را از بیخودی بر خنجر قصاب زد

4 پیش خورشید رخت گل رفته بود از حال خود بر رخش ابر بهاران از ترحم آب زد

1 ماه من از جامه خواب مهر سر بر می‌کند خلعت مخموری خورشید در بر می‌کند

2 یار جایی تا کمر در زر نهان چون آفتاب عاشق بیچاره جایی خاک بر سر می‌کند

3 خاک مرد از کیمیای عشق زر گردد ولی پادشاه من کجا نظاره در زر می‌کند

4 دل ز شوق دانهٔ زنجیر، بهر گردنش یاد خاک بوتهٔ دکان زرگر می‌کند

1 به بستر افتم و مردن کنم بهانهٔ خویش بدین بهانه مگر آرمش به خانهٔ خویش

2 بسی شبست که در انتظار مقدم تو چراغ دیده نهادم بر آستانهٔ خویش

3 بیا که هر که بدانست قیمت دم نقد به عالمی ندهد عیش یک زمانهٔ خویش

4 به عشوهٔ می و نقلت به دام آوردم دلت چگونه ربودم به آب و دانهٔ خویش

1 آنچه من می کشم از عشق تو مجنون نکشید وانچه من دیدم ازین واقعه فرهاد ندید

2 آه ازان رمز و اشارت که میان من و تو رفت صد گونه سخن بیمدد گفت و شنید

3 غنچه ی عیش من از گلشن جنت نشکفت بر دلم از چمن وصل نسیمی نوزید

4 دیدنش می برد از آینه ی دیده غبار این خط سبز که از صفحه ی روی تو دمید