غزلیات در دیوان اشعار بابافغانی شیرازی

1 یا مرا کامی ده از لعل شراب‌آلود خویش یا هلاکم کن به زهر چشم خواب‌آلود خویش

2 خندهٔ شیرین لبالب ساز با دشنام تلخ از گدایان کم مکن لطف عتاب‌آلود خویش

3 در چمن بند قبا بگشا و جیب غنچه را نکهتی بخش از گریبان گلاب‌آلود خویش

4 تا به کی ای سرو چمن گل در عرق داری نگاه از حیا خوی کرده رخسار حجاب‌آلود خویش

1 مرا هر روز بیتو صد غم جانسوز پیش آید الهی دشمن جان ترا این روز پیش آید

2 دلم مشکین غزالی برد و میگردم من بیدل بود کز جانبی آن صید دست آموز پیش آید

3 چنان دلتنگم از نادیدن آن گل که بی رویش نگردم شاد اگر صد عید و صد نوروز پیش آید

4 شبش در خواب می دیدم که میزد آتشی در دل بسوزم پیش او خود را اگر امروز پیش آید

1 خوبی بالتفات وفا کم نمی شود بنمای رخ که از تو صفا کم نمی شود

2 صحبت بیاد و بوسه بپیغام تا بکی این غایبانه بازی ما کم نمی شود

3 من بوی جان فرستم و تو نکهت عبیر باری درین میانه صبا کم نمی شود

4 روزی بود که با من مخلص یکی شوی در کار بنده لطف خدا کم نمی شود

1 گلرخان بر سر خاکم چمنی ساخته اند چمنی بر سر خونین کفنی ساخته اند

2 در حقیقت نسب عاشق و معشوق یکیست بوالفضولان صنم و برهمنی ساخته اند

3 یکچراغست درین خانه که از پرتو آن هر کجا می نگرم انجمنی ساخته اند

4 از سگان سر کوی تو بسی منفعلم که به همصحبتی همچو منی ساخته اند

1 خط گرد خال آن لب میگون زیاده تر دردم زیاد بود شد اکنون زیاده تر

2 حسنت زیاده باد که هر روز می کنی خوبی زیاده شیوه ی موزون زیاده تر

3 کردی چنان عتاب که در سینه کار کرد حسن عبارت از لب میگون زیاده تر

4 عاشق چه غم خورد که عنان را ز دست داد سوزد دل قبیله ز مجنون زیاده تر

1 سراسر شیوهٔ نازست سرو ناز پروردش ولی در جلوهٔ جولان نمی‌یابد کسی گردش

2 خیال جوهر فرد دهانش جان مشتاقان ز هستی فرد سازد جان فدای جوهر فردش

3 گرفتاری که حیران جمال اوست روز و شب نبیند راحت از خواب و نباشد لذت از خوردش

4 کسی را سجده ی محراب ابرویش قبول افتد که اشک سرخ پیدا باشد از رخساره ی زردش

1 آنان که به اخلاص کلام تو نویسند در اول دفتر همه نام تو نویسند

2 یا رب چه بلا ماه تمامی که تمامان بر دل صفت حسن تمام تو نویسند

3 آنی که ببزم هنر و انجمن فضل جادو قلمان جمله سلام تو نویسند

4 بس نقد روان آب شود تشنه لبان را تا یکدو سخن بر لب جام تو نویسند

1 زین بحر نیلگون دم آبی ندید کس سرها فرود رفت و حبابی ندید کس

2 پیوسته زهر می چکد از شیشه ی سپهر هرگز در این قرابه شرابی ندید کس

3 مردم تمام در پی آبادی خودند باری بلطف سوی خرابی ندید کس

4 در اتش از برای تو گشتیم سالها وین طرفه تر که بوی کبابی ندید کس

1 برغم من بحریفان می شبانه مکش مسوز جان من و آه عاشقانه مکش

2 گذار تا بروم گرد بازی اسبت هوای ره مکن ایشوخ و تازیانه مکش

3 ز کاکل تو دل تیره بخت میجویم مرو بتاب و سر از من بهر بهانه مکش

4 سیاهی مژه ات موجب هلاک منست بناز سرمه در آن چشم آهوانه مکش

1 گر می‌روم نزدیک او شوق وصالم می‌کشد ور می‌نشینم گوشه‌ای تنها خیالم می‌کشد

2 بی‌شمع خود گر می‌روم در کنج تنهایی شبی گه غصه خونم می‌خورد گاهی خیالم می‌کشد

3 من خود نمی‌گویم که او می خورده باشد با کسی آن شکل مخمورانه و تغییر حالم می‌کشد

4 قربان آن شوخم که چون از دور می‌بیند مرا چندان تواضع می‌کند کز انفعالم می‌کشد