رمید از خواب چشمان از بابافغانی شیرازی غزل 336
1. رمید از خواب چشمان عتاب آلوده بینیدش
بخونم تشنه لبهای شراب آلوده بینیدش
افزون ز صد قیامت از بابافغانی شیرازی غزل 337
1. افزون ز صد قیامت در دل زیار آتش
دوزخ یکی و سوزد ما را هزار آتش
برغم من بحریفان از بابافغانی شیرازی غزل 338
1. برغم من بحریفان می شبانه مکش
مسوز جان من و آه عاشقانه مکش
به غایت تلخ گفتارست از بابافغانی شیرازی غزل 339
1. به غایت تلخ گفتارست در می لعل میگونش
هزاران جان شیرین نقل در شب‌های معجونش
کو مطربی که مست شوم از بابافغانی شیرازی غزل 340
1. کو مطربی که مست شوم از ترانه اش
دامن کشم ز صحبت عقل و بهانه اش
یا مرا کامی ده از از بابافغانی شیرازی غزل 341
1. یا مرا کامی ده از لعل شراب‌آلود خویش
یا هلاکم کن به زهر چشم خواب‌آلود خویش
که فتاد در فراقت از بابافغانی شیرازی غزل 342
1. که فتاد در فراقت که نسوختی تمامش؟
اجلیست غالبا این که فراق گشته نامش
فغان ز بازی اسب و از بابافغانی شیرازی غزل 343
1. فغان ز بازی اسب و هوای خانه ی زینش
که باد خاک قدم صد نگارخانه ی چینش
از پی دل مرو و عاشق از بابافغانی شیرازی غزل 344
1. از پی دل مرو و عاشق بی باک مباش
ما غم عشق تو داریم تو غمناک مباش
می‌رسد عشق و دل افسرده از بابافغانی شیرازی غزل 345
1. می‌رسد عشق و دل افسرده می‌آرد به جوش
آه ازین آتش که خون مرده می‌آرد به جوش
چه ترکیبست یا رب از بابافغانی شیرازی غزل 346
1. چه ترکیبست یا رب در ته پیراهن اندامش
که هوشم می رود هر جا که آید بر زبان نامش
من نه آنم کز لب لعل از بابافغانی شیرازی غزل 347
1. من نه آنم کز لب لعل تو یابم کام خویش
خوشدلم گر جرعه‌ای بخشی مرا از جام خویش