غزلیات در دیوان اشعار بابافغانی شیرازی

1 رمید از خواب چشمان عتاب آلوده بینیدش بخونم تشنه لبهای شراب آلوده بینیدش

2 برامد خواب کرده از چمن تا جان دهد عاشق نشان برگ گل بر روی خواب آلوده بینیدش

3 چه می پرسی که از بوی که پیراهن قبا کردی چو برگ گل گریبان گلاب آلوده بینیدش

4 ندارد شمع من تاب جواب گفت بیگانه لب خندان و گفتار حجاب آلوده بینیدش

1 تو گر زارم کشی غمخوار جان من که خواهد شد که خواهد خواست خونم، مهربان من که خواهد شد

2 مگر خواب اجل گیرد شب هجر توام ورنه حریف گریه و آه و فغان من که خواهد شد

3 مرا رشک رقیبان می کشد امشب نمی دانم که فردا تهمت آلود کسان من که خواهد شد

4 بسوزیدم که چون در پای دارم کشته اندازند امانت دار مشتی استخوان من که خواهد شد

1 به غایت تلخ گفتارست در می لعل میگونش هزاران جان شیرین نقل در شب‌های معجونش

2 هر آنگو با چنین میخواره صحبت آرزو دارد ببینی عاقبت روزی که در ساغر بود خونش

3 شدم خاک درت وان ذره کز این خاک برخیزد نشاند بر کنار چشمه ی خورشید گردونش

4 نیم زاهد که در خلوت بنور طاعتش یابم نه جادویم که دام ره کنم طومار افسونش

1 دلم بی آن شکر لب ترک عیش خویشتن گیرد نه گل را بو کند نه ساغر می در دهن گیرد

2 من از خون خوردن شبهای هجر افتاده ام بیخود صبوحی کرده او با دیگران راه چمن گیرد

3 ز جور او کشم تیغ و کنم آهنگ قتل خود مگر رحمی کند آن بیوفا و دست من گیرد

4 فغان از طبع شوخ او که چون در دلی گویم مرا در پیچد و صد نکته بر هر یک سخن گیرد

1 باز این دل دیوانه را افتاده سودای دگر وز ناله در هر کشوری افگنده غوغای دگر

2 از شمع دولتخانه‌ای سوزم به هر کاشانه‌ای هر لحظه چون پروانه‌ای در آتشم جای دگر

3 شد جان غم پرورد من دور از مه شبگرد من بهر علاج درد من باید مسیحای دگر

4 نی تاب من در گلشنی نی طاقتم در مسکنی سوزم بکنج گلخنی هر دم ز سودای دگر

1 مه خورشدروی من دمی یک جا نمی‌گنجد چنان گرمست بر دل‌ها که در دل‌ها نمی‌گنجد

2 نسیم دامنش گلزار گیتی برنمی‌آرد غبار موکبش در عرصهٔ غبرا نمی‌گنجد

3 شهیدی کز سر کویش غبارآلود بیرون شد ز شوقش تا ابد در جنت‌المأوا نمی‌گنجد

4 عجب گر بر سلام کس فرود آرد سر ابرو چو برطرف کلاهش عز و استغنا نمی‌گنجد

1 از پی دل مرو و عاشق بی باک مباش ما غم عشق تو داریم تو غمناک مباش

2 نیست چالاکتر از قد تو در گلشن حسن از هوس مایل هر قامت چالاک مباش

3 ای تو خود مرهم ریش دل خونین جگران در خیال دل ریش و جگر چاک مباش

4 خاک شد بر سر راه تو بسی جان عزیز دامن افشان چو روی غافل ازین خاک مباش

1 آتشم در جان و در دل حسرت جامست و بس حاصل عمرم همین اندیشهٔ خامست و بس

2 جام یاقوت و شراب لعل خاصان را رسد بی‌نوایان را نظر بر رحمت عامست و بس

3 صد سخن در ضمن هر یک نکتهٔ شیرین اوست اضطراب دل نه از شادی پیغماست و بس

4 نشئهٔ خاصی‌ست در هر برگ این عشرت‌سرا غیر پندارد که مستی در می و جامست و بس

1 هر لحظه ام خیال بسوی دگر برد دستم گرفته بر سر کوی دگر برد

2 آشفته ام ز باد که هر دم بر غم من گردی ز مقدم تو بروی دگر برد

3 جان را بدست باد چو سویت روان کنم لرزد دلم مباد که سوی دگر برد

4 عاشق شنید بوی گل از باد و شد ز دست در مجلسی ندید که بوی دگر برد

1 چه تندی است که سویت نگاه نتوان کرد نهفته روی نکویت نگاه نتوان کرد

2 ازین شراب که در کار عاشقان کردی دگر بجام و سبویت نگاه نتوان کرد

3 بشیوه های دگر زنده می کنی ما را بجور و تندی خویت نگاه نتوان کرد

4 چه سود زین همه آب حیات وه که هنوز بسبزه ی لب جویت نگاه نتوان کرد