شراب خورد و شبیخون بعاشقان آورد از بابافغانی غزل 288
1. شراب خورد و شبیخون بعاشقان آورد
چه آفتست که احباب را بجان آورد
ز می برآمده، آن رنگ آل تا چکند از بابافغانی غزل 289
1. ز می برآمده، آن رنگ آل تا چکند
حضور عیش و غرور جمال تا چکند
آن گل از طرف کشت می‌آید از بابافغانی غزل 290
1. آن گل از طرف کشت می‌آید
وه چه عنبرسرشت می‌آید
در هر که نیست نشأه درد تو مرده باد از بابافغانی غزل 291
1. در هر که نیست نشأه درد تو مرده باد
هجر تو مرگ مرده دلان فسرده باد
دلم که همره آن مه چو ابر چست شود از بابافغانی غزل 292
1. دلم که همره آن مه چو ابر چست شود
گذار تا برود آن قدر که سست شود
تو گر زارم کشی غمخوار جان من که خواهد شد از بابافغانی غزل 293
1. تو گر زارم کشی غمخوار جان من که خواهد شد
که خواهد خواست خونم، مهربان من که خواهد شد
تا چند بافسون جهان بند توان بود از بابافغانی غزل 294
1. تا چند بافسون جهان بند توان بود
مردیم، درین کهنه سرا چند توان بود
وقتست ای حریف که می در سبو کنند از بابافغانی غزل 295
1. وقتست ای حریف که می در سبو کنند
دردیکشان بمنزل مقصود رو کنند
خنجر کشید و عربده با اهل حال کرد از بابافغانی غزل 296
1. خنجر کشید و عربده با اهل حال کرد
آن ترک مست بین که چه با خود خیال کرد
تا کی کسی بزهد و لب خشک خو کند از بابافغانی غزل 297
1. تا کی کسی بزهد و لب خشک خو کند
خضر رهی کجاست که می در سبو کند
خوبان خراب نرگس مستانهٔ تواَند از بابافغانی غزل 298
1. خوبان خراب نرگس مستانهٔ تواَند
خود را زیاد برده در افسانهٔ تواَند
التفات چشم آن مشکین‌غزالم می‌کشد از بابافغانی غزل 299
1. التفات چشم آن مشکین‌غزالم می‌کشد
مردمی‌ها می‌کند کز انفعالم می‌کشد