بگذشت از غرور و عتابش از بابافغانی شیرازی غزل 276
1. بگذشت از غرور و عتابش کسی ندید
پوشیده شد چنانکه نقابش کسی ندید
یاد تو هیچم از دل از بابافغانی شیرازی غزل 277
1. یاد تو هیچم از دل پر خون نمی رود
وز دیده ام خیال تو بیرون نمی رود
گر می‌روم نزدیک از بابافغانی شیرازی غزل 278
1. گر می‌روم نزدیک او شوق وصالم می‌کشد
ور می‌نشینم گوشه‌ای تنها خیالم می‌کشد
چون گوش بر فسانه از بابافغانی شیرازی غزل 279
1. چون گوش بر فسانه ام آن پر بهانه ماند
رخ تافت از من و سخنم در میانه ماند
گر آن خورشید روزی از بابافغانی شیرازی غزل 280
1. گر آن خورشید روزی بر سر من سایه اندازد
رقیبش همچو ابری آید و روزم سیه سازد
درون سینه ام این از بابافغانی شیرازی غزل 281
1. درون سینه ام این نیم جان کز بهر ماهی بود
بیک نظاره بیرون رفت پنداری که آهی بود
دلم بی آن شکر لب ترک از بابافغانی شیرازی غزل 282
1. دلم بی آن شکر لب ترک عیش خویشتن گیرد
نه گل را بو کند نه ساغر می در دهن گیرد
از کعبه عزم دیر برون از بابافغانی شیرازی غزل 283
1. از کعبه عزم دیر برون از طریق بود
آیا چه چاره چون دل گمره رفیق بود
ساقی بیا که روز برفتن از بابافغانی شیرازی غزل 284
1. ساقی بیا که روز برفتن شتاب کرد
می ده که عید پای طرب در رکاب کرد
نسوزیم که گل این از بابافغانی شیرازی غزل 285
1. نسوزیم که گل این چراغ می ماند
غبار می رود از پیش و داغ می ماند
امروز صفای دلم از از بابافغانی شیرازی غزل 286
1. امروز صفای دلم از سیمتنی بود
جانم پر از اندیشه ی نسرین بدنی بود
خطش چو بنام من از از بابافغانی شیرازی غزل 287
1. خطش چو بنام من از خامه برون آید
بس نکته ی دلسوزی کز نامه برون آید