بگذشت از غرور و عتابش کسی ندید از بابافغانی غزل 276
1. بگذشت از غرور و عتابش کسی ندید
پوشیده شد چنانکه نقابش کسی ندید
یاد تو هیچم از دل پر خون نمی رود از بابافغانی غزل 277
1. یاد تو هیچم از دل پر خون نمی رود
وز دیده ام خیال تو بیرون نمی رود
گر می‌روم نزدیک او شوق وصالم می‌کشد از بابافغانی غزل 278
1. گر می‌روم نزدیک او شوق وصالم می‌کشد
ور می‌نشینم گوشه‌ای تنها خیالم می‌کشد
چون گوش بر فسانه ام آن پر بهانه ماند از بابافغانی غزل 279
1. چون گوش بر فسانه ام آن پر بهانه ماند
رخ تافت از من و سخنم در میانه ماند
گر آن خورشید روزی بر سر من سایه اندازد از بابافغانی غزل 280
1. گر آن خورشید روزی بر سر من سایه اندازد
رقیبش همچو ابری آید و روزم سیه سازد
درون سینه ام این نیم جان کز بهر ماهی بود از بابافغانی غزل 281
1. درون سینه ام این نیم جان کز بهر ماهی بود
بیک نظاره بیرون رفت پنداری که آهی بود
دلم بی آن شکر لب ترک عیش خویشتن گیرد از بابافغانی غزل 282
1. دلم بی آن شکر لب ترک عیش خویشتن گیرد
نه گل را بو کند نه ساغر می در دهن گیرد
از کعبه عزم دیر برون از طریق بود از بابافغانی غزل 283
1. از کعبه عزم دیر برون از طریق بود
آیا چه چاره چون دل گمره رفیق بود
ساقی بیا که روز برفتن شتاب کرد از بابافغانی غزل 284
1. ساقی بیا که روز برفتن شتاب کرد
می ده که عید پای طرب در رکاب کرد
نسوزیم که گل این چراغ می ماند از بابافغانی غزل 285
1. نسوزیم که گل این چراغ می ماند
غبار می رود از پیش و داغ می ماند
امروز صفای دلم از سیمتنی بود از بابافغانی غزل 286
1. امروز صفای دلم از سیمتنی بود
جانم پر از اندیشه ی نسرین بدنی بود
خطش چو بنام من از خامه برون آید از بابافغانی غزل 287
1. خطش چو بنام من از خامه برون آید
بس نکته ی دلسوزی کز نامه برون آید