خیابان دوم در شاهدنامه (چهار خیابان باغ فردوس) الهامی کرمانشاهی

1 سپس روی و مو پر زگرد سپاه درآن پهنه آمد به نزدیک شاه

2 زهر رخنه ی جوشنش خون روان سراپاش چون شاخه ی ارغوان

3 فرود آمد از کوهه ای رهسپر به پوزش برشه فرو برد سر

4 بگفت ای خداوند بالا وپست ز لب تشنگی شد شکیبم زدست

1 چو این دید خورشید چرخ یلی ابوالفضل دریای خشم علی(ع)

2 علم رابه دست علی پور شاه سپرد وبرون تاخت زی رزمگاه

3 به همره برادرش عون و علی دو شیر دژ آگاه غاب یلی

4 به لشگر زدوده پرند آختند بسی سرز پیگر جدا ساختند

1 چو قاسم پسرزاده ی مرتضی (ع) روان تن شاه دین مجتبی (ع)

2 قسیم جهیم و جنان را پسر از آن قاسمش نام کرده پدر

3 یکی ماهرو نورس دل دونیم ز دریای توحید در یتیم

4 پدر گر نبودش ولی آن پسر پدر بود بر آدم بوالبشر

1 چو زد قرعه ی سوک چرخ کهن به نام گل گلستان حسن (ع)

2 خم آورد بالا برشاه دین چو حیدر بر خاتم المرسلین

3 بمویید وزد بوسه برخاک و گفت که ای داور آشکار و نهفت

4 به مرگ برادر دلم گشت خون روانم بفرسود وتن شد زبون

1 گرانمایه جفت شه دین حسن (ع) بجنبید مردانه بر خویشتن

2 به پوزش بیامد بر شهریار همی بد کنیزانه بر پای زار

3 بگفت ای ترا آفرینش غلام جهان را همه چون برادر ....امام

4 تو دریای فیض خدایی عجب که باز آید ازتو کسی تشنه لب

1 چو لختی ببودند زین گونه زار به یاد آمدش قاسم نامدار

2 زاندرز نغزی که بابش حسن (ع) نوشته است با خامه ی خویشتن

3 بدین سان هم او را بفرموده بود که چو خیل غم برتو آید فرود

4 زبازوش بگشا و برخوان درست که درخواندنش چاره ی درد تست

1 چو آمد به نزدیک پرده سرای برآمد زلشگر غو کوس و نای

2 یکی زان گشن لشگر آواز داد که هان ای شهنشاه حیدر نژاد

3 گرت هست مردی به میدان گمار وگرنه بیا خودسوی کارزار

4 چو این ویله زان کینه جو اهرمن نیوشید داماد شمشیر زن

1 به شکل کفن کرد رختش به بر زدش بوسه بسیار بر چشم وسر

2 بگفت این تو وین پهنه ی رزمگاه برو کت خداوند بادا پناه

3 دریغا که تیغی شد از مشت من که بشکستنش بشکند پشت من

4 همی رفت داماد و شه میگریست بدان هردو تن مهر و مه میگریست

1 ز بیمش سپهدار ناپاکزاد بلرزید چون بید از تند باد

2 یکی تیره دل مرد خنجر زنی هژیر دژ آگاه مردافکنی

3 که او ازرق بدگهر داشت نام نژاد وی از مرز ویران شام

4 بد استاده چون کوه آهن زدور نمی کرد رای نبرد از غرور

1 همی گفت کز زاده ی بوتراب مرا خانه ی دودمان شد خراب

2 چو کوهی ز آهن بر آمد به زین هیون تاخت در دشت کین خشمگین

3 به آیینه ی روی فرزند شاه چو شد روبرو گفت آن کینه خواه

4 که ای هاشمی کودک نامور بکشتی زمن چار نامی پسر