خیابان دوم در شاهدنامه (چهار خیابان باغ فردوس) الهامی کرمانشاهی

1 بگفت ای خداوند دنیا ودین جگر گوشه ی سیّدا لمرسلین(ص)

2 گرآید پذیرفته در پیشگاه سه قربانی آورده ام بهر شاه

3 اگر خار اگر گل زباغ تواند فروغی ز روشن چراغ تواند

4 برآور زجان باختن کامشان بنه منتی بردل مامشان

1 شنیدم ز دانا کز اینسان سرود که بر جان و پیکرش بادا درود

2 که در یثرب آگه چو ام البنین شد ازمرگ آن چار پور گزین

3 همه روزه باحال افسرده گان چمیدی سوی تربت مرده گان

4 برآراستی با سری پر ز شور زخاک سیه صورت چار گور

1 کنون از نی دل برآرم نوا سخن رانم از ساقی نینوا

2 چه ساقی؟ شه تشنه کامان عشق امیر صف نیکنامان عشق

3 سر سرفرازان و آزاده گان به چهر ه مه هاشمی زاده گان

4 همان زور حیدر به بازوی او دو گیتی سبک در ترازوی او

1 به درگاه چارم امام انام فزون داشت جاه و نکو داشت نام

2 چنین گوید آن مرد فرخنده کیش که روزی بدم نزد مولای خویش

3 امام چهارم در آن انجمن زهر در همی راند با من سخن

4 درآندم بیامد یکی خردسال که می ماند خورشید را درجمال

1 گرانمایه فرزند حیدر تویی در حاجت خلق یکسر تویی

2 تویی آفتاب سپهر رشاد تو باب الحوائج تو باب المراد

3 سرآمد به من بر کنون هشت ماه که دارم دلی زار و حالی تباه

4 سخت ناتمام و ثنا نیمه کار سخنگوی پژمان و آسیمه سار

1 چو رفتند اخوان و یاران شاه به سوی پیمبر ازین دامگاه

2 سپهبد دلش از غم آمد به درد نگه کرد لختی به دشت نبرد

3 زمین را پراز باره و مرد دید هوارا پر از قیرگون گرد دید

4 زهر سو درخشان درفشی به پای جهان پر ز بانک تبیر و درای

1 پس آنگه برآمد به زین خدنگ – به فرمان روان شد سوی دشت جنگ

2 به دست اندرش آسمانی درفش هواشد زگرد سمندش بنفش

3 کمند ی چو ثعبان و تیغی چو برق سراپا به دریای پولاد غرق

4 به زین تافتی چهره ی آن جناب چو از تیغ کوه بلند آفتاب

1 به بدرود آل رسول امین روان شد چو جان ازبرشاه دین

2 ستمدیده گان را چو بدرود کرد پی آب رو جانب رود کرد

3 چو آمد به نزدیک رود روان سپه دیدآنجا کران تا کران

4 بیاستاد لختی به میدان کین نگه کرد برآن سپه خشمگین

1 تو سیرآب و نوباوه ی مصطفی (ص) چنین تشنه؟ این نیست رسم وفا

2 ننوشیده قطره از آب سرد شکیبش سر چرخ را خیره کرد

3 به رود روان با دلی پر ز تاب فرو ریخت ازدست و از دیده آب

4 چو از دست او آب را برفشاند ملک از فلک بروی احسنت خواند

1 خروشید و با مردم خویش گفت که هان ای سواران با یال وسفت

2 مراین نامور پور شیر خداست به میدان کین همچو ابر بلاست

3 ندارد به دل هیچ بیم این جناب زکهسار آتش ز دریای آب

4 روان خداوند تیغ دوسر نهان است در جسم این نامور